Το Αυγό του Φιδιού

Σε περιόδους κρίσεως ή σε χαλεπούς καιρούς είναι συνήθης πρακτική των κυβερνήσεων να επικαλούνται τη δράση αόρατων εχθρών για να δικαιολογήσουν τις αποτυχίες τους. Ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης αποκάλεσε «ασύμμετρη απειλή» τις πυρκαγιές που μετέτρεψαν την Πελοπόννησο σε στάχτη. Μόνο που η απειλή δεν προέρχεται από εξωτερικούς εχθρούς που απεργάζονται την καταστροφή της χώρας. Είναι το ίδιο το Κράτος και το πολιτικό και οικονομικό σύστημα που αυτό υπηρετεί, που συνιστά τη σοβαρότερη απειλή για την ευημερία των πολιτών και την βιωσιμότητα της κοινωνίας εν γένει. Οι πυρκαγιές αποτελούν φυσική συνέπεια της ηγεμονικής αγοραίας ιδεολογίας που προσμετρά κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα με γνώμονα το κέρδος. Ο αχαλίνωτος καπιταλισμός δεν αναγνωρίζει αξίες και πανανθρώπινα ιδανικά. Αποδέχεται τη θυσία της ζωής και την υποβάθμιση της αξιοπρέπειας του ανθρώπου στο όνομα της διαφύλαξης και προστασίας της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Μόλις τον προηγούμενο μήνα, ένας νεαρός οικονομικός μετανάστης από τη Νιγηρία πλήρωσε με το αίμα του επειδή παραβίασε τον «ιερό» κανόνα κερδοφορίας των εταιρειών της εγχώριας και διεθνούς μουσικής βιομηχανίας. Οργισμένοι για την καταπάτηση της εξουσίας τους, οι Θεοί της Αγοράς έπρεπε να κατευναστούν με μια ανθρωποθυσία.
Οι ηθικοί αυτουργοί των πυρκαγιών, που σαν τον Τούρκο ληστοπειρατή του Μεσαίωνα Χαριεντίν Μπαρμπαρόσα, πέρασαν την Πελοπόννησο από φωτιά και ατσάλι, δεν ήταν οι εμπρηστές. Οργανωμένο εμπρηστικό σχέδιο σίγουρα υπήρξε. Η συστηματικότητα και η διασπορά των συνεχών αναφλέξεων αποκλείει τα φυσικά αίτια και την τυχαιότητα ως γενεσιουργό αιτία της πρόκλησης των πυρκαγιών. Πιο πιθανό είναι ότι ενώ οι δυνάμεις πυρόσβεσης επιχειρούσαν νυχθημερόν σε όλο το μήκος και πλάτος της Πελοποννήσου, μία άλλη σκοτεινή δύναμη ενεργούσε παράλληλα για να υποδαυλίσει καινούριες εστίες και να μην αφήσει τις ήδη υπάρχουσες να σβήσουν.
Όμως ο εμπρηστής είναι απλώς εκτελεστικό όργανο που δεν υποκινείται από προσωπικά κίνητρα και επιδιώξεις. Στόχος του εμπρηστή είναι η εξυπηρέτηση των οικονομικών συμφερόντων που χρηματοδοτούν τη δράση του, προκειμένου αργότερα να επωφεληθούν νομότυπα από αυτήν. Μπορούμε ίσως να κατηγορήσουμε τους εμπρηστές για «υπερβολική αποτελεσματικότητα». Σίγουρα, η ταυτόχρονη εκδήλωση πολλαπλών πυρκαγιών καθώς και η προσεκτική επιλογή της χρονικής και μετεωρολογικής συγκυρίας προδίδουν επιστημονικό σχεδιασμό και αυξημένα επίπεδα οργάνωσης με στόχο ακριβώς τούτο: τη μεγιστοποίηση της αποτελεσματικότητας. Να λοιπόν που το Κεφάλαιο απέκτησε τις δικές του παρακρατικές ομάδες, τάγματα θανάτου επιφορτισμένα με την άσκηση οργανωμένης βίας με σκοπό τη διά πυρός και σιδήρου αν χρειαστεί, δημιουργία των ιδανικών συνθηκών του "επιχειρείν".
Το αυγό του φιδιού που επώαζε η κοινωνία στον κόρφο της εκκολάφθηκε και μέσα από αυτό ξεπήδησε το ανοσιούργημα ενός καννιβαλικού καπιταλισμού απαλλαγμένου από ηθικούς φραγμούς και κάθε είδους κοινωνική αναστολή. Ενός καπιταλισμού που δεν σκοτώνει ύπουλα και αθόρυβα, αλλά προελαύνει σφάζοντας και λεηλατώντας παραδειγματικά, αναγγέλοντας έτσι τη θριαμβευτική έλευση του.
Το Κράτος είναι συμμέτοχο σε αυτό το έγκλημα. Η μετατροπή του φυσικού περιβάλλοντος σε πεδίο επενδύδεων και επιχειρηματικής δραστηριότητας, δεν θα ήταν δυνατή χωρίς την υποστήριξη της κυβερνητικής ληστοσυμμορίας που νομιμοποιεί την καταπάτηση των δασών και την άγρια οικονομική τους εκμετάλλευση μέσα από αντισυνταγματικούς και εγκληματικούς νόμους. Ο αποχαρακτηρισμός των δασικών εκτάσεων και η εκχώρηση τους με νομοθετικές ρυθμίσεις στα αναπτυξιακά καρτέλ και τις πολυεθνικές, συνιστά πάγια και καθιερωμένη μέθοδο μεταβίβασης του οικολογικού μας πλούτου στα χέρια αδίστακτων οικονομικών συμφερόντων. Εάν το πολιτικό κατεστημένο έπαυε να υποθάλπει και να νομιμοποιεί αυτά τα φαινόμενα, αυτομάτως το μόνο ορθολογικό κίνητρο που μπορεί κανείς να αποδώσει στους εμπρησμούς, το κίνητρο της εμπορικής εκμετάλλευσης των αποτεφρωμένων δασών, θα είχε εξαλειφθεί. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι το Κράτος στάθηκε ανίκανο να καταπολεμήσει αποτελεσματικά τη φωτιά. Είναι πως οι λειτουργοί του Κράτους είναι οργανικά μέρη του κυκλώματος που ευθύνεται για την εκδήλωση των πυρκαγιών. Γι’ αυτόν τον λόγο το Κράτος δεν συνιστά κομμάτι της λύσης, αλλά αποτελεί μέρος του προβλήματος.
Οι αντιπρόσωποι του λαού έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα. Ποιός θα τους κάνει να πληρώσουν;