Το Ισραήλ είναι ένα κράτος παράνομο με βάση το διεθνές δίκαιο. Ιδρύθηκε στη βάση ιστορικών ανακριβειών, διέπεται από ανήθικες, ρατσιστικές αρχές και συντηρείται μέσω της εγκληματικής χρήσης ωμής στρατιωτικής βίας. Ο βασικός λόγος για τη χρονίζουσα αντιπαλότητα στην Μέση Ανατολή δεν εντοπίζεται στην πολιτική που ακολουθεί η εκάστοτε Σιωνιστική ηγεσία, αλλά στην ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ αυτή καθ’εαυτή. Οι συγκρούσεις στην περιοχή ποτέ δεν θα καταλαγιάσουν όσο το Ισραήλ συνεχίζει να υπάρχει με τη σημερινή του μορφή.
Ας μην ξεχνάμε πως το Μεσανατολικό ως ζήτημα διεθνών σχέσεων ανέκυψε μέσα από τις έχθρες, τους ανταγωνισμούς και τις αντιπαλότητες που δημιούργησε η υφαρπαγή μεγάλου μέρους της Παλαιστινιακής γης από τον Σιωνισμό και από την εγκαθίδρυση από τη Δύση του Ισραήλ, ως τεχνητού κρατικού μορφώματος στο μέσον μιας συντριπτικής πλειοψηφίας Αραβικών εθνών. Η λανθάνουσα ένταση μεταξύ των Αράβων και του Σιωνιστικού κινήματος οξύνθηκε όταν κατέστη φανερό ότι πρόθεση των εβραίων εποίκων δεν ήταν η ειρηνική συνύπαρξη με τους Άραβες, αλλά ο εκτοπισμός τους από τις πατρογονικές τους εστίες. Προσέλαβε δε τα χαρακτηριστικά ενός αγώνα ζωής ή θανάτου μετά από κάθε ενέργεια απροκάλυπτης επιθετικότητας του Ισραήλ σε βάρος των Αραβικών κρατών που το περιβάλλουν (Αίγυπτος, Συρία, Λίβανος, Ιράκ).[i]
Καταλογίζοντας ευθύνη στους άραβες για τη συνέχιση της σύγκρουσης με το Ισραήλ, ουσιαστικά αποκρύπτουμε ότι η πρωτογενής αιτία του προβλήματος συνίσταται στο ρατσιστικό, εθνοφυλετικό όραμα της Σιωνιστικής ελίτ για από-Αραβοποίηση των περιοχών που κατέχει το Ισραήλ[ii] , για τη βίαιη απώθηση του Παλαιστινιακού λαού από τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη και τη διαρκή επέκταση των εξωτερικών συνόρων του Ισραήλ σε βάρος των υπόλοιπων χωρών της περιοχής.
Με άλλα λόγια, η σύγκρουση στην Μέση Ανατολή δεν οφείλεται στις διαθέσεις και ιδιοσυγκρασίες λαών και ηγετών, αλλά στα δομικά χαρακτηριστικά της ασταθούς συνύπαρξης του Ισραήλ με τους Παλαιστίνιους και τους Άραβες γείτονες του.
Η δίκαιη διευθέτηση της Αραβο-ισραηλινής διαμάχης με πολιτικά μέσα δεν είναι εφικτή, γιατί μια δίκαιη πολιτική λύση που θα ικανοποιούσε τα Αραβικά αιτήματα και θα κατοχύρωνε στην πράξη τα δικαιώματα του Παλαιστινιακού λαού, προϋποθέτει την αλλοίωση του εθνικού χαρακτήρα του Ισραηλινού κράτους και δύναται να υπονομεύσει τα θεμέλια πάνω στα οποία αυτό στηρίζεται. Για παράδειγμα, το Ισραήλ δεν πρόκειται ποτέ να αναγνωρίσει το δικαίωμα της επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων, καθώς το Ισραήλ είναι κράτος Εβραϊκό, και Εβραϊκό επιθυμεί να παραμείνει. Ασφαλώς, ο επαναπατρισμός δύο εκατομμυρίων Παλαιστινίων προσφύγων με την πληθυσμιακή ενίσχυση που θα πρόσφερε στην ήδη σημαντική μειονότητα των ισραηλινών-Αράβων, δεν εκλαμβάνεται ως θετική εξέλιξη από το σύνολο των Σιωνιστικών πολιτικών δυνάμεων. Ειδικά αν κανείς συνυπολογίσει τους δείκτες αναπαραγωγής / γεννήσεων των Παλαιστινίων, που είναι πολύ υψηλότεροι από αυτούς των Ισραηλινών και που μακροπρόθεσμα θα μπορούσαν να ανατρέψουν τις δημογραφικές ισορροπίες εντός του Ισραήλ υπέρ του Αραβικού στοιχείου. Ο χειρότερος εφιάλτης της Ισραηλινής ηγεσίας είναι μια Αραβική πλειοψηφία μέσα σε ένα κατ’ όνομα εβραϊκό κράτος.
Η εποικιστική δραστηριότητα του Ισραήλ, η επέκταση εβραϊκών θυλάκων σε Παλαιστινιακό έδαφος και η κατασκευή νέων οικισμών στα κατεχόμενα θα συνεχιστεί με αμείωτους ρυθμούς, παρά τις όποιες υποσχέσεις του εκάστοτε ισραηλινού πρωθυπουργού και τα φληναφήματα περί μονομερών σχεδίων απεμπλοκής από την Παλαιστινιακή κρίση. Ο λόγος είναι ότι τα κρατικά προγράμματα επαναπατρισμού των εβραίων της διασποράς, εξακολουθούν να χρηματοδοτούνται και να υποστηρίζονται ενεργά απ’ όλες τις ισραηλινές κυβερνήσεις και πετυχαίνουν να προσελκύουν αξιοσημείωτους αριθμούς παλιννοστούντων εβραίων από όλο τον κόσμο, με κυριότερη σύγχρονη πηγή μετανάστευσης τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η ένοπλη αντίσταση κατά του Ισραήλ θα συνεχιστεί γιατί, όπως ήδη δείξαμε, οι Άραβες δεν έχουν άλλη επιλογή. Είναι φυσικό το Ισραήλ να αντιτίθεται σε έναν διπλωματικό διακανονισμό που θα αντιβαίνει στα μακροχρόνια εθνικά του συμφέροντα. Η συνέχιση της παράνομης κατοχής των Παλαιστινιακών εδαφών αποτελεί μονόδρομο για τους ισραηλινούς, που ως μοναδική βιώσιμη λύση στο Παλαιστινιακό βλέπουν τη φυσική εξόντωση και εξάλειψη των Αράβων από τα εδάφη που θεωρούν δικαιωματικά δικά τους (στα πρότυπα της γενοκτονίας των Ινδιάνων της Βορείου Αμερικής), ή τον βίαιο εξανδραποδισμό των Παλαιστινίων μέσω της εντατικοποίησης της κατοχής και των καθημερινών στερήσεων και κακουχιών που αυτή συνεπάγεται.
Τέλος, ας έρθουμε στο ζήτημα της ίδρυσης Παλαιστινιακού κράτους που πολλοί θεωρούν πανάκεια για την ειρήνη στην περιοχή. Αναμφίβολα, πρόκειται για ψευδαίσθηση, ή για συνειδητή απόπειρα εξαπάτησης της διεθνούς κοινής γνώμης και του Παλαιστινιακού λαού. Το προσχέδιο και οι επιμέρους ρυθμίσεις για τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους περιλαμβάνονται στις Συμφωνίες του Όσλο, που υπεγράφησαν από το Ισραήλ και την PLO το 1993. Παρ’ όλα αυτά, αυτό που προβλέπεται από τις Συμφωνίες δεν είναι η ίδρυση ενός ανεξάρτητου κράτους, με εγγυημένα κυριαρχικά δικαιώματα και βιώσιμο οικονομικό υπόβαθρο. Κόντρα στην επικρατούσα άποψη, οι Συμφωνίες θέτουν τις βάσεις για τη δημιουργία ενός ισραηλινού προτεκτοράτου στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη με περιορισμένη πολιτική κυριαρχία, οικονομικά εξαρτημένου από το Ισραήλ και χωρίς ένοπλες δυνάμεις.
Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι σύμφωνα με τους όρους της Συμφωνίας, στο ανώτατο δικαστήριο του Ισραήλ εκχωρείται το δικαίωμα της ανάκλησης και ακύρωσης οποιασδήποτε νομοθεσίας ψηφίζεται από το Παλαιστινιακό νομοθετικό σώμα, εάν αυτή κριθεί αντίθετη προς τα εθνικά συμφέροντα του Ισραήλ. Επιπλέον, οι Παλαιστίνιοι δεν θα ελέγχουν τα στρατηγικά αποθέματα νερού της Λωρίδας της Γάζας, τα οποία το Ισραήλ θα διατηρήσει υπό την κατοχή του. Το μελλοντικό Παλαιστινιακό κράτος δεν θα έχει εδαφική συνοχή και συνέχεια, καθώς ανάμεσα στα δύο κομμάτια Παλαιστινιακής γης θα παρεμβάλλονται θύλακες και εδαφικοί διάδρομοι υπό ισραηλινή κυριαρχία. Τέλος, προβλέπεται η σύσταση Παλαιστινιακής αστυνομίας που θα διασφαλίζει την τήρηση της τάξης στα αυτόνομα εδάφη, αλλά στην Παλαιστινιακή Αρχή απαγορεύεται ρητά η συγκρότηση τακτικού στρατού, καθώς και η ανάπτυξη ναυτικής και αεροπορικής δύναμης. Σε αυτό το πλαίσιο, η Παλαιστινιακή Αρχή προορίζεται να αναλάβει την διαχείριση και τον έλεγχο των ανυπότακτων Παλαιστινιακών πληθυσμών για λογαριασμό του επικυρίαρχου Ισραήλ.[iii]
Συνεπώς γίνεται αντιληπτό ότι η δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους στο πνεύμα των Συμφωνιών δεν αποτελεί βιώσιμη λύση και η Χαμάς, η Ισλαμική Τζιχάντ και οι άλλες Παλαιστινιακές αντιστασιακές οργανώσεις ορθώς πράττουν και δεν τις αποδέχονται. Φαίνεται λοιπόν πως ο Πρόεδρος του Ιράν Αχμαντινετζάντ έχει δίκιο. Μόνο μια λύση υπάρχει για την Μέση Ανατολή και αυτή είναι η αφαίρεση του Ισραήλ από τον χάρτη, είτε μέσω μιας αντίστροφης εβραϊκής μετανάστευσης προς την Αμερική ή την Ευρώπη, ή μέσα από την στρατιωτική ήττα και υποχρεωτική κατάργηση του. Μόνο τότε οι εγγενείς αιτίες της σύγκρουσης στην Μέση Ανατολή θα εξαλειφθούν και η ειρήνη θα επικρατήσει στην περιοχή.
[i] Norman G. Finkelstein, Εικόνα και Πραγματικότητα της Ισραηλο-παλαιστινιακής Διαμάχης (Αθήνα, Εκδόσεις 21ου).
[ii] Ilan Pappe, What Does Israel Want? (http://www.zmag.org/content/showarticle.cfm?SectionID=107&ItemID=10590).
[iii] Noam Chomsky, Powers and Prospects (London, Pluto Press).
Ας μην ξεχνάμε πως το Μεσανατολικό ως ζήτημα διεθνών σχέσεων ανέκυψε μέσα από τις έχθρες, τους ανταγωνισμούς και τις αντιπαλότητες που δημιούργησε η υφαρπαγή μεγάλου μέρους της Παλαιστινιακής γης από τον Σιωνισμό και από την εγκαθίδρυση από τη Δύση του Ισραήλ, ως τεχνητού κρατικού μορφώματος στο μέσον μιας συντριπτικής πλειοψηφίας Αραβικών εθνών. Η λανθάνουσα ένταση μεταξύ των Αράβων και του Σιωνιστικού κινήματος οξύνθηκε όταν κατέστη φανερό ότι πρόθεση των εβραίων εποίκων δεν ήταν η ειρηνική συνύπαρξη με τους Άραβες, αλλά ο εκτοπισμός τους από τις πατρογονικές τους εστίες. Προσέλαβε δε τα χαρακτηριστικά ενός αγώνα ζωής ή θανάτου μετά από κάθε ενέργεια απροκάλυπτης επιθετικότητας του Ισραήλ σε βάρος των Αραβικών κρατών που το περιβάλλουν (Αίγυπτος, Συρία, Λίβανος, Ιράκ).[i]
Καταλογίζοντας ευθύνη στους άραβες για τη συνέχιση της σύγκρουσης με το Ισραήλ, ουσιαστικά αποκρύπτουμε ότι η πρωτογενής αιτία του προβλήματος συνίσταται στο ρατσιστικό, εθνοφυλετικό όραμα της Σιωνιστικής ελίτ για από-Αραβοποίηση των περιοχών που κατέχει το Ισραήλ[ii] , για τη βίαιη απώθηση του Παλαιστινιακού λαού από τη Γάζα και τη Δυτική Όχθη και τη διαρκή επέκταση των εξωτερικών συνόρων του Ισραήλ σε βάρος των υπόλοιπων χωρών της περιοχής.
Με άλλα λόγια, η σύγκρουση στην Μέση Ανατολή δεν οφείλεται στις διαθέσεις και ιδιοσυγκρασίες λαών και ηγετών, αλλά στα δομικά χαρακτηριστικά της ασταθούς συνύπαρξης του Ισραήλ με τους Παλαιστίνιους και τους Άραβες γείτονες του.
Η δίκαιη διευθέτηση της Αραβο-ισραηλινής διαμάχης με πολιτικά μέσα δεν είναι εφικτή, γιατί μια δίκαιη πολιτική λύση που θα ικανοποιούσε τα Αραβικά αιτήματα και θα κατοχύρωνε στην πράξη τα δικαιώματα του Παλαιστινιακού λαού, προϋποθέτει την αλλοίωση του εθνικού χαρακτήρα του Ισραηλινού κράτους και δύναται να υπονομεύσει τα θεμέλια πάνω στα οποία αυτό στηρίζεται. Για παράδειγμα, το Ισραήλ δεν πρόκειται ποτέ να αναγνωρίσει το δικαίωμα της επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων, καθώς το Ισραήλ είναι κράτος Εβραϊκό, και Εβραϊκό επιθυμεί να παραμείνει. Ασφαλώς, ο επαναπατρισμός δύο εκατομμυρίων Παλαιστινίων προσφύγων με την πληθυσμιακή ενίσχυση που θα πρόσφερε στην ήδη σημαντική μειονότητα των ισραηλινών-Αράβων, δεν εκλαμβάνεται ως θετική εξέλιξη από το σύνολο των Σιωνιστικών πολιτικών δυνάμεων. Ειδικά αν κανείς συνυπολογίσει τους δείκτες αναπαραγωγής / γεννήσεων των Παλαιστινίων, που είναι πολύ υψηλότεροι από αυτούς των Ισραηλινών και που μακροπρόθεσμα θα μπορούσαν να ανατρέψουν τις δημογραφικές ισορροπίες εντός του Ισραήλ υπέρ του Αραβικού στοιχείου. Ο χειρότερος εφιάλτης της Ισραηλινής ηγεσίας είναι μια Αραβική πλειοψηφία μέσα σε ένα κατ’ όνομα εβραϊκό κράτος.
Η εποικιστική δραστηριότητα του Ισραήλ, η επέκταση εβραϊκών θυλάκων σε Παλαιστινιακό έδαφος και η κατασκευή νέων οικισμών στα κατεχόμενα θα συνεχιστεί με αμείωτους ρυθμούς, παρά τις όποιες υποσχέσεις του εκάστοτε ισραηλινού πρωθυπουργού και τα φληναφήματα περί μονομερών σχεδίων απεμπλοκής από την Παλαιστινιακή κρίση. Ο λόγος είναι ότι τα κρατικά προγράμματα επαναπατρισμού των εβραίων της διασποράς, εξακολουθούν να χρηματοδοτούνται και να υποστηρίζονται ενεργά απ’ όλες τις ισραηλινές κυβερνήσεις και πετυχαίνουν να προσελκύουν αξιοσημείωτους αριθμούς παλιννοστούντων εβραίων από όλο τον κόσμο, με κυριότερη σύγχρονη πηγή μετανάστευσης τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η ένοπλη αντίσταση κατά του Ισραήλ θα συνεχιστεί γιατί, όπως ήδη δείξαμε, οι Άραβες δεν έχουν άλλη επιλογή. Είναι φυσικό το Ισραήλ να αντιτίθεται σε έναν διπλωματικό διακανονισμό που θα αντιβαίνει στα μακροχρόνια εθνικά του συμφέροντα. Η συνέχιση της παράνομης κατοχής των Παλαιστινιακών εδαφών αποτελεί μονόδρομο για τους ισραηλινούς, που ως μοναδική βιώσιμη λύση στο Παλαιστινιακό βλέπουν τη φυσική εξόντωση και εξάλειψη των Αράβων από τα εδάφη που θεωρούν δικαιωματικά δικά τους (στα πρότυπα της γενοκτονίας των Ινδιάνων της Βορείου Αμερικής), ή τον βίαιο εξανδραποδισμό των Παλαιστινίων μέσω της εντατικοποίησης της κατοχής και των καθημερινών στερήσεων και κακουχιών που αυτή συνεπάγεται.
Τέλος, ας έρθουμε στο ζήτημα της ίδρυσης Παλαιστινιακού κράτους που πολλοί θεωρούν πανάκεια για την ειρήνη στην περιοχή. Αναμφίβολα, πρόκειται για ψευδαίσθηση, ή για συνειδητή απόπειρα εξαπάτησης της διεθνούς κοινής γνώμης και του Παλαιστινιακού λαού. Το προσχέδιο και οι επιμέρους ρυθμίσεις για τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους περιλαμβάνονται στις Συμφωνίες του Όσλο, που υπεγράφησαν από το Ισραήλ και την PLO το 1993. Παρ’ όλα αυτά, αυτό που προβλέπεται από τις Συμφωνίες δεν είναι η ίδρυση ενός ανεξάρτητου κράτους, με εγγυημένα κυριαρχικά δικαιώματα και βιώσιμο οικονομικό υπόβαθρο. Κόντρα στην επικρατούσα άποψη, οι Συμφωνίες θέτουν τις βάσεις για τη δημιουργία ενός ισραηλινού προτεκτοράτου στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη με περιορισμένη πολιτική κυριαρχία, οικονομικά εξαρτημένου από το Ισραήλ και χωρίς ένοπλες δυνάμεις.
Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι σύμφωνα με τους όρους της Συμφωνίας, στο ανώτατο δικαστήριο του Ισραήλ εκχωρείται το δικαίωμα της ανάκλησης και ακύρωσης οποιασδήποτε νομοθεσίας ψηφίζεται από το Παλαιστινιακό νομοθετικό σώμα, εάν αυτή κριθεί αντίθετη προς τα εθνικά συμφέροντα του Ισραήλ. Επιπλέον, οι Παλαιστίνιοι δεν θα ελέγχουν τα στρατηγικά αποθέματα νερού της Λωρίδας της Γάζας, τα οποία το Ισραήλ θα διατηρήσει υπό την κατοχή του. Το μελλοντικό Παλαιστινιακό κράτος δεν θα έχει εδαφική συνοχή και συνέχεια, καθώς ανάμεσα στα δύο κομμάτια Παλαιστινιακής γης θα παρεμβάλλονται θύλακες και εδαφικοί διάδρομοι υπό ισραηλινή κυριαρχία. Τέλος, προβλέπεται η σύσταση Παλαιστινιακής αστυνομίας που θα διασφαλίζει την τήρηση της τάξης στα αυτόνομα εδάφη, αλλά στην Παλαιστινιακή Αρχή απαγορεύεται ρητά η συγκρότηση τακτικού στρατού, καθώς και η ανάπτυξη ναυτικής και αεροπορικής δύναμης. Σε αυτό το πλαίσιο, η Παλαιστινιακή Αρχή προορίζεται να αναλάβει την διαχείριση και τον έλεγχο των ανυπότακτων Παλαιστινιακών πληθυσμών για λογαριασμό του επικυρίαρχου Ισραήλ.[iii]
Συνεπώς γίνεται αντιληπτό ότι η δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους στο πνεύμα των Συμφωνιών δεν αποτελεί βιώσιμη λύση και η Χαμάς, η Ισλαμική Τζιχάντ και οι άλλες Παλαιστινιακές αντιστασιακές οργανώσεις ορθώς πράττουν και δεν τις αποδέχονται. Φαίνεται λοιπόν πως ο Πρόεδρος του Ιράν Αχμαντινετζάντ έχει δίκιο. Μόνο μια λύση υπάρχει για την Μέση Ανατολή και αυτή είναι η αφαίρεση του Ισραήλ από τον χάρτη, είτε μέσω μιας αντίστροφης εβραϊκής μετανάστευσης προς την Αμερική ή την Ευρώπη, ή μέσα από την στρατιωτική ήττα και υποχρεωτική κατάργηση του. Μόνο τότε οι εγγενείς αιτίες της σύγκρουσης στην Μέση Ανατολή θα εξαλειφθούν και η ειρήνη θα επικρατήσει στην περιοχή.
[i] Norman G. Finkelstein, Εικόνα και Πραγματικότητα της Ισραηλο-παλαιστινιακής Διαμάχης (Αθήνα, Εκδόσεις 21ου).
[ii] Ilan Pappe, What Does Israel Want? (http://www.zmag.org/content/showarticle.cfm?SectionID=107&ItemID=10590).
[iii] Noam Chomsky, Powers and Prospects (London, Pluto Press).
No comments:
Post a Comment