Ισλάμ και Νέα Γεωπολιτική Πραγματικότητα

Η Δύση ως Θέατρο Πολιτιστικών Συγκρούσεων

Είναι πια φανερό ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας συγκυρίας στον τομέα των διεθνών σχέσεων που έχει πολλά από τα χαρακτηριστικά που προφήτευε ο Samuel Huntington, μερικά χρόνια πριν, σχετικά με την επικείμενη σύγκρουση των πολιτισμών. Για την ακρίβεια δεν εννοούμε με αυτήν μας την διαπίστωση ότι ο Huntington είχε διαγνώσει σωστά τις επικρατούσες τάσεις στο παγκόσμιο στερέωμα που ήταν γραφτό να σφραγίσουν με τρόπο αμετάκλητο τις εξελίξεις στον χώρο της διεθνούς πολιτικής. Έχουμε όμως την πεποίθηση ότι το θεώρημα της σύγκρουσης των πολιτισμών δεν αποτέλεσε απλώς μια ακόμη θεωρητική προσέγγιση των διεθνών σχέσεων, αλλά είχε τον χαρακτήρα ενός συμβουλευτικού πονήματος, ενός εγχειριδίου διεθνούς πολιτικής που σαν βασικό του σκοπό έχει να διατυπώσει ξεκάθαρα και με τρόπο συστηματικό τις αρχές της ρεάλ πολιτίκ του 21ου αιωνα. Όπως τα έργα του Henry Kissinger δεν περιορίζονται στην επιστημονική μελέτη και ακαδημαική ανάλυση των διεθνών συνθηκών αλλά περιέχουν και προτάσεις σχετικά με τα ενδεδειγμένα πρότυπα συμπεριφοράς που οφείλουν να υιοθετούν τα κράτη πάντα με βάση το εθνικό τους συμφέρον, έτσι και το έργο του Huntington προορίζεται να παίξει τον ρόλο ενός αξιόπιστου γεωπολιτικού οδηγού που θα κατευθύνει τις πολιτικές της Δυτικής συμμαχίας μέσα από τις ρευστές συνθήκες της μετα-ψυχροπολεμικής περιόδου. Αυτό είναι άλλωστε και το νόημα του χαρακτηρισμού της αυτοεκπληρούμενης προφητείας που κατά καιρούς έχουμε ακούσει να αποδίδεται στην θεωρία του Huntington από τους επικριτές του.[i]
Με βάση την παραπάνω ανάλυση γίνεται αντιληπτό ότι ουδέποτε υπήρξε πρωταρχικός στόχος του αμφιλεγόμενου αυτού δόγματος να εκθέσει μια επιστημονικά τεκμηριωμένη άποψη περί των καταβολών μιας πολιτισμικής κοινότητας, των συνεκτικών στοιχείων που συντελούν στην ενότητα της και των παραγόντων που επηρρεάζουν την ιστορική της εξέλιξη. Εάν ο Huntington είχε επιχειρήσει κάτι τέτοιο πολύ γρήγορα θα ερχόταν αντιμέτωπος με τα ίδια τα γεγονότα, αφού κάθε απόπειρα επαναπροσδιορισμού των ορίων της δυτικής συμμαχίας με βάση πολιτισμικά χαρακτηριστικά, θα προσέκρουε στην αυξανόμενη πολυπολιτισμικότητα των δυτικών κοινωνιών, στην εμφανή μείωση του θρησκευτικού αισθήματος μεταξύ των λαών της Δυτικής Ευρώπης[ii], και στην σταδιακή διείσδυση και εγκατάσταση πολυάριθμων μουσουλμανικών μεταναστευτικών κοινοτήτων σε έθνη-κράτη που για αιώνες αποτέλεσαν τους προμαχώνες του δυτικού πολιτισμού, όπως ο Huntington τον αντιλαμβάνεται.
Η πολυσυζητημένη άρνηση της Ευρωπαικής Ένωσης να συμπεριλάβει την παραμικρή αναφορά στον Χριστιανισμό στο προσχέδιο του κυοφορούμενου ευρωπαικού συντάγματος, είναι προϊόν ακριβώς των εξελίξεων που προαναφέραμε. Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί και η σημαντική μεταβολή που έχει σημειωθεί τα τελευταία χρόνια στην φυλετική σύνθεση του πληθυσμού των μεγάλων ευρωπαικών χωρών, που απορρέει απο την εισροή σε αυτές σημαντικών πληθυσμών από τις πρώην αποικιακές κτήσεις τους. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα πολιτιστικά και φυλετικά στερεότυπα που κάποτε χρησίμευαν ως αυθεντική έκφραση της εθνικής κουλτούρας και ιδιοσυγκρασίας, δεν επαρκούν πλέον για να περιγράψουν την ολοένα και πιο πολύπλοκη φύση της νέας ευρωπαικής κοινωνικής πραγματικότητας. Στην θέση του συμπαγούς, σχολαστικού ορισμού της εθνικής ταυτότητας, που θεωρούσε ως απαραίτητες προϋποθέσεις για την ενότητα ενός έθνους την γλωσσική ομοιογένεια, την θρησκευτική ομοδοξία και τα κοινά ιστορικά βιώματα, προωθείται τώρα μια μεταβατική αντίληψη της κουλτούρας, βασισμένη στην ανεκτικότητα και στην αρχή του αλληλοσεβασμού της ετερότητας, και ικανή να δημιουργήσει τις συνθήκες για την σταδιακή ενσωμάτωση στο εκάστοτε έθνος των διακριτών πολιτστικών ρευμάτων που συνυπάρχουν στο πλαίσιο των σύγχρονων ευρωπαικών κοινωνιών.
Την ανάγκη για μια τέτοια προσαρμογή της εθνικής ιδέας στο σύγχρονο πολυπολιτισμικό της υπόβαθρο άλλωστε, έρχονται να τονίσουν οι συχνές φυλλετικές εντάσεις στις υποβαθμισμένες περιοχές του Βρετανικού Βορρά, καθώς και οι εκρηκτικές κοινωνικές προεκτάσεις που τίνει να λάβει το μετανστευτικό ζήτημα στην Γαλλία, όπου έχει υπάρξει γκετοποίηση των μουσουλμανικών κοινοτήτων και πλήρης αποξένωση τους από τον κορμό της Γαλλικής κοινωνίας. Και φυσικά οφείλουμε να μην λησμονούμε τον κίνδυνο από την θεαματική άνοδο της άκρας δεξιάς και στις δύο χώρες, μια άνοδο που καθιστά την ανάληψη πρωτοβουλιών που θα οδηγήσουν στην άμβλυνση των φυλετικών και κοινωνικών αντιθέσεων ακόμη πιο επιτακτική.
Αλλά ακόμα κι αν είμασταν διατεθειμένοι να συμφωνήσουμε με τον Huntington και να υιοθετήσουμε μια μέθοδο οριοθέτησης του αναδυόμενου στρατηγικού τοπίου με βάση την θρησκεία, θα είμασταν υποχρεωμένοι να παραβλέψουμε εσκεμμένα το γεγονός ότι μοναδικό αντιστάθμισμα στις τάσεις απομάκρυνσης των Ευρωπαίων πολιτών από τη θρησκεία, αποτελεί η αυξανόμενη θρησκευτική θέρμη και η προσήλωση στις επιταγές του Ισλάμ που επιδεικνύουν οι νεοσύστατες μουσουλμανικές κοινότητες της Δύσης.[iii] Δεν είναι τυχαίο ότι ο ριζοσπαστικός κοινωνικός Ισλαμισμός του, διαβόητου πλέον για διασυνδέσεις με την al-Qaeda, κινήματος al-Muhajiroun (A-M) που δρα στην Βρετανία, αυτοπροσδιορίζεται ως κίνημα μεταναστευτικό.[iv] Εάν λοιπόν είμασταν αναγκασμένοι να επιμείνουμε στην μεθοδολογία του Huntington και να χωρίσουμε τον κόσμο σε αντιμαχόμενα θρησκειοκεντρικά στρατόπεδα, μάλλον θα έπρεπε να θεωρήσουμε το Ισλάμ σαν την πιο ενεργή κι αναπτυσσόμενη θρησκευτική κοινότητα της Δυσης, και όχι την διαρκώς παρακμάζουσα Χριστιανοσύνη.
Αυτή η οπτική μας βοηθά να κατανοήσουμε τις διακηρύξεις των Ισλαμιστών ζηλωτών της Α-Μ στην πραγματική τους διάσταση. Στον δικτυακό τόπο της Α-Μ διαβάζουμε ότι έπειτα από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την ουσιαστική απάλειψη της κομμουνιστικής ιδεολογίας, ο Ισλαμισμός είναι η μοναδική κοσμοθεωρία που αντιπαραβάλλεται στον καπιταλιστικό υλισμό της Δύσης και που περικλύει ένα εναλλακτικό όραμα για την οργάνωση και διαχείριση της κοινωνίας.[v] Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι αυτές οι διακηρύξεις από μέρους των Ισλαμιστών δεν αποσκοπούν στον μαζικό προσηλυτισμό των γηγενών Ευρωπαικών πληθυσμών, αλλά έχουν σαν πρώτο τους μέλημα την στρατολόγηση όσο γίνεται περισσότερων οπαδών από τις αλλοτριωμένες μουσουλμανικές μειονότητες που κατοικούν σε χώρες της Ευρώπης.[vi] Αυτό βέβαια δεν αποκλείει την εμφάνιση εξαιρετικών περιπτώσεων σαν αυτή του ‘Αμερικανού-Ταλιμπάν’ Τζον Γουόκερ Λιντ, στον οποίο ο Αμερικανικός στρατός επεφύλαξε μια ιδιαιτέρως απάνθρωπη μεταχείριση για τον λόγο ότι ο Λιντ ενσαρκώνει μια άκρως ενοχλητική παρέκκλιση από την δυιστική, μανιχαιστική αντίληψη που ο Πρόεδρος Μπους έχει για τον κόσμο. Παρ’όλα αυτά, οι στρατιές αλλοτριωμένων μουσουλμάνων που διαβιούν σε Ευρωπαικό έδαφος, παραμένουν η προπαγανδιστική ομάδα στόχευσης των εξτρεμιστών ισλαμιστών και το δυνητικό στρατηγικό πλεονέκτημα που αυτοί έχουν απέναντι στην Δύση. Μια Δύση που, θαρρείς για να επιβεβαιώσει τις καταγγελίες φανατικών φονταμεταλιστών κληρικών σαν τον Abu-Hamza, έχει κηρύξει έναν ολομέτωπο, αν και ανομολόγητο, πόλεμο κατά του Ισλαμικού κόσμου.



Οι Ανυπότακτοι Πυρήνες του Ισλαμ

Ο αρχαίος Έλληνας στοχαστής Μύσων έγραφε πως, «Μη διά των λόγων τα πράγματα, αλλά εκ των πραγμάτων τους λόγους ζήτει. Ού γαρ ένεκα των λόγων τα πράγματα συντελείται, αλλ’ένεκα των πραγμάτων οι λόγοι».[vii] Δεν μπορούμε να φανταστούμε καταλληλότερο πεδίο για την εφαρμογή τούτης της αρχής από αυτό της διεθνούς πολιτικής, όπου ακόμα και οι καθαρά επεκτατικοί πόλεμοι διεξάγονται στο όνομα κάποιας εικονικής ανάγκης για αυτοάμυνα, και όπου όλα τα κρατικά μορφώματα αυτοαποκαλούνται δημοκρατικά, αποσυνδέοντας τον όρο από το σημασιολογικό του περιεχόμενο. Ας ακολουθήσουμε λοιπόν την προτροπή του Μύσωνα κι ας διατυπώσουμε την αιρετική άποψη ότι παρ’όλες τις αρνήσεις των διανοουμένων, οι οποίες τίνουν να λάβουν τον χαρακτήρα τελετουργικών εξορκισμών ενός επερχόμενου κακού, και παρά τις επανειλημμένες επίσημες διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου, η σύγκρουση των πολιτισμών είναι πλέον γεγονός εν εξελίξει. Όχι βέβαια με την έννοια που προσδίδει ο Huntington σε αυτήν, ως μια παγκόσμια σύρραξη με εγγενή πολιτιστικά αίτια, αλλά ως μια γενικευμένη επίθεση κατά του μουσουλμανικού κόσμου που αποτελεί το προπαρασκευαστικό στρατηγικό στάδιο για την πλανητική εδραίωση της Αυτοκρατορίας.
Ο συντηρητικός αναλυτής R. Asmus άλλωστε το είπε καλύτερα όταν δήλωνε πως η Δυτική συμμαχία οφείλει να αναδιοργανωθεί για να αντιμετωπίσει προκλήσεις που αφορούν «την ευρύτερη Μέση Ανατολή, που εκτείνεται απο τη Βόρειο Αφρική έως και το Αφγανιστάν. Από την περιοχή αυτή προέρχονται οι περισσότερες απειλές για τις ΗΠΑ και την Ευρώπη».[viii]
Το ευαγγελικό όραμα που εκφράζεται από τους ακροδεξιούς κύκλους του Λευκού Οίκου για μια ριζική αναμόρφωση του πολιτικού τοπίου της Μέσης Ανατολής ισοδυναμεί στην πραγματικότητα με την κήρυξη ενός άτυπου πολέμου ενάντια στα υπάρχοντα Αραβικά καθεστώτα, ή καλύτερα με την έναρξη μιας βαθμιαίας διαδικασίας απόσυρσης της διαχρονικής προστασίας και υποστήριξης που αυτά απολάμβαναν από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η υλοποίηση της νέας αυτής στρατηγικής γραμμής σε σχέση με την Μέση Ανατολή, δρομολογείται είτε με την άμεση στρατιωτική καταστολή ενάντια σε κράτη-αποστάτες (Ιράκ, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη), είτε μέσω της άσκησης έντονων διπλωματικών πιέσεων για τον ‘εκδημοκρατισμό’ των Αραβικών πελατειακών καθεστώτων. Οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτήν την εξέλιξη είναι πολλοί. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους παρακάτω:
α) Η σταδιακή διείσδυση και κατάληψη από ακραία Σιωνιστικά στοιχεία της Εβραικής διασποράς καίριων θέσεων του κυβερνητικού μηχανισμού των ΗΠΑ, και ιδιαίτερα σε εκείνα τα τμήματα που είναι αρμόδια για την διαμόρφωση και εφαρμογή της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Η απόλυτη ευθυγράμμιση της Αμερικανικής κυβέρνησης με την τακτική και τις πολιτικές επιλογές του σκληροπυρηνικού Σαρόν στο θέμα του τρόπου αντιμετώπισης της συνεχιζόμενης εξέγερσης των Παλαιστινίων, καθώς και η γενικότερη ταύτιση των Αμερικανικών στρατηγικών συμφερόντων με τα ευρύτερα στρατηγικά συμφέροντα του Ισραήλ στην Μέση Ανατολή, είναι αναμφίβολα προιόν αυτής της μονοπώλησης κυβερνητικών αξιωμάτων από Σιωνιστές Αμερικανούς-εβραίους.
β) Βάζοντας τον Ισλαμικό κόσμο στο στόχαστρο, η Δυτική συμμαχία εξυπηρετεί και δικές της, εσωτερικές ανάγκες που έχουν να κάνουν με την διατήρηση της πολιτικής συνοχής και την αποφυγή του κατακερματισμού της. Παρά τις προσωρινές διαμάχες και νομικής φύσεως αντιδικίες που ενέσκειψαν μεταξύ των μελών της συμμαχίας με αφορμή την Αγγλοσαξωνική εισβολή στο Ιράκ, μπορούμε βάσιμα να υποστηρίξουμε ότι οι διαφωνίες αφορούσαν περισσότερο την μεθοδολογία της προτεινόμενης επέμβασης στο Ιράκ, και λιγότερο αυτό καθ’εαυτό το κατοχυρωμένο δικαίωμα της Δύσης να διενεργεί επεμβάσεις όπου και όποτε αυτή θεωρεί σκόπιμο. Με την αντίθεση του στο Αγγλοσαξωνικό μπλοκ, ο Γαλλο-Γερμανικός άξονας πρωταρχικά υπερασπίστηκε τα συμφέροντα του που έχουν να κάνουν με την διατήρηση ενός πολυμερούς και συναινετικού μοντέλου διοίκησης της παγκόσμιας καπιταλιστικής Αυτοκρατορίας, και λιγότερο τον απασχόλησαν τα δικαιώματα και οι ελευθερίες του Ιρακινού λαού. Σε κάθε περίπτωση, η εκκθρόνιση του Μπααθικού καθεστώτος παρέμεινε ένας θεμιτός στρατηγικός στόχος, κοινά αποδεκτός.[ix]
γ) Αποτελεί στρατηγική επιδίωξη της Δυτικής συμμαχίας να επιτύχει την κάμψη των πολιτιστικών αντιστάσεων των μουσουλμανικών κρατών που μέχρι τώρα έχουν καταφέρει να περιορίσουν σε σημαντικό βαθμό την επιρροή της Δυτικής πολιτιστικής ηγεμονίας στις κοινωνίες τους. Πράγματι, λόγω της λήψης κρατικών μέτρων που σαν στόχο έχουν την πολιτιστική περιχαράκωση τους και την ‘προστασία’ του Ισλαμικού τρόπου ζωής από ‘παρακμιακές’ Δυτικές επιρροές, οι μουσουλμανικές κοινωνίες παραμένουν μεταξύ των λιγότερο ευάλωτων στα κελεύσματα της μαζικής καταναλωτικής κουλτούρας της Δύσης, καθώς και μεταξύ των λιγότερο ενσωματωμένων στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα (οικονομία της αγοράς) πάνω στο οποίο η Αυτοκρατορία οικοδομεί την πλανητική της ηγεμονία.[x] Στην αναστροφή αυτού του αρνητικού κλίματος για τα δυτικά συμφέροντα στοχεύει ο νέος στρατηγικός σχεδιασμός του Λευκού οίκου, που στο πολιτικό επίπεδο περιλαμβάνει όπως προείπαμε την άσκηση έντονης διπλωματικής πίεσης σε κυβερνήσεις κατά παράδοση φιλικές προς τις ΗΠΑ (Σαουδική Αραβία), καθώς και την ενορχήστρωση απο τους Αμερικανούς μιας παγκόσμιας εκστρατείας για την συστηματική χειραγώγηση κι έλεγχο των απανταχού ΜΜΕ.[xi]
δ) Ένας ακόμα σημαντικός παράγοντας που έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην ανάδυση της τρέχουσας συγκρουσιακής δυναμικής ανάμεσα στο Ισλάμ και τον Δυτικό κόσμο, είναι η εμφάνιση και ανάπτυξη ενός οργανωμένου διεθνιστικού κινήματος Τζιχάντ, του οποίου ο Μπιν Λάντεν αποτελεί τον κατ’εξοχήν εκφραστή. Είτε μας αρέσει είτε όχι, θα πρέπει ν’αναγνωρίσουμε πως η παγκόσμια τρομοκρατική δράση της al-Qaeda και των επιμέρους τοπικών διακλαδώσεων της, αντιπροσωπεύει μια, εσφαλμένη έστω, μορφή αντίστασης ενάντια στο καθεστώς πολιτικής καταπίεσης και οικονομικής εκμετάλλευσης που εδώ και χρόνια έχει επιβληθεί στους Αραβικούς λαούς και περιορίζει τις δυνατότητες τους για πολιτική χειραφέτηση και οικονομική ευημερία. Η Ισλαμική σαλαφιστική βία έχει τις ρίζες της στην ενσωματωμένη θεσμική βία που αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό του συστήματος της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας, και είναι κίνημα αντι-ιμπεριαλιστικό. Διαθέτει ισχυρή λαική βάση αφού εκφράζει, με τρόπο χονδροειδή και διαστρεβλωμένο είναι αλήθεια, τα τωρινά υπαρξιακά αδιέξοδα και τις απογοητεύσεις των εξαθλιωμένων Αραβικών μαζών όπως τις βιώνουν καθημερινά, αλλά και την υπολανθάνουσα φιλοδοξία τους για απελευθέρωση και οικονομική απεξάρτηση από την Δυτική επικυριαρχία. Η δράση των φονταμεταλιστών τρομοκρατών είναι ‘μηδενιστική’, όπως υποστηρίζουν οι Αμερικανοί, αλλά μόνο αν αποδεχτούμε την απόδοση του αντίστοιχου όρου από τον Αλμπέρ Καμύ, που θεωρούσε τον μηδενισμό ως ιδεολογία που διέπεται όχι από την παντελή απουσία ηθικών αξιών, αλλά από μια διάχυτη, χιλιαστική πίστη στα μελλούμενα, δηλαδή σε αυτό που πρόκειται να’ρθεί.[xii] Εάν πάλι υποστηριχθεί ότι ο χαρακτηρισμός του μηδενισμού δικαιώνεται από το γεγονός ότι οι Ισλαμιστές δεν κάνουν χρήση πολιτικών μέσων για να προωθήσουν τον απελευθερωτικό τους αγώνα, θα πρέπει να θυμίσουμε τον συνταγματικό αποκλεισμό των Ισλαμικών κομμάτων από τις νόμιμες πολιτικές διαδικασίες στην Τουρκία, ή το στρατιωτικό πραξικόπημα που ακολούθησε την καθαρή εκλογική επικράτηση των Ισλαμιστών στην Αλγερία το 1994 και αποτέλεσε την αφορμή για την έναρξη του αιματηρού εμφυλίου πολέμου που ακόμα συγκλονίζει τη χώρα. Ακόμα, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι οι περισσότερες φονταμενταλιστικές οργανώσεις της ευρύτερης Μέσης Αναατολής έχουν κυρηχθεί έκνομες από τα ανελεύθερα Αραβικά καθεστώτα, που έβλεπαν σε αυτές μια άμεση απειλή για την εσωτερική τους κυριαρχία. Όπου δε έχει επιτραπεί σε Ισλαμιστικά κόμματα η συμμετοχή τους στην εκλογική διαδικασία, έχουν σημειώσει αξιοσημείωτες επιτυχίες, όπως στις βορειοδυτικές επαρχίες του Πακιστάν όπου οι Ισλαμιστές κατέχουν το μονοπώλιο της αντιπροσώπευσης στα περιφερειακά πολιτικά όργανα και στον τοπικό διοικητικό μηχανισμό ή στην μαζικότητα του Ισλαμιστικού φαινομένου σε Μαλαισία και Ινδονησία.[xiii]
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ότι η προσφυγή του Ισλαμιστικού κινήματος σε μορφές ένοπλης πάλης δεν αποτελεί απόδειξη της ιστορικής παρακμής του πολιτικού Ισλάμ, όπως πρόσφατα ειπώθηκε από έναν διακεκριμμένο ειδικό περί των ζητημάτων του Ισλάμ, αλλά λογική συνέπεια της βίαιης εκδίωξης του από τον πολιτικό στοίβο της Μέσης Ανατολής και της συστηματικής παρεμπόδισης της ανόδου του στην εξουσία με νόμιμα μέσα. Ταυτόχρονα, το Ισλάμ χρησιμοποιήθηκε από τα αυταρχικά, πελατειακά Αραβικά καθεστώτα ως πηγή νομιμοποίησης της εξουσίας τους στο εσωτερικό. Επέτρεψε στις ανελεύθερες αυτές κυβερνήσεις να καλλιεργήσουν μια εικόνα που προοριζόταν για εσωτερική κατανάλωση, που τις παρουσίαζε σαν ακλόνητους υπερασπιστές του Ισλάμ και να σφυριλατήσουν δεσμούς αμοιβαίας υποστήριξης με το παραδοσιακά συντηρητικό ισλαμικό θρησκευτικό κατεστημένο, ακόμα κι αν αυτό προϋπέθετε την ανοχή των αρχών και ίσως την υπόθαλψη από αυτές εξτρεμιστικών θρησκευτικών τάσεων.
Σήμερα, το διεθνές κίνημα της Τζιχάντ όχι μόνο δεν δείχνει να υποχωρεί ή να συρρικνώνεται από την παγκόσμια εκστρατεία καταστολής που η Δύση έχει εξαπολύσει εναντίον του, αλλά συνεχίζει να εξαπλώνεται πυροδοτώντας παντού νέες εστίες αντίστασης κι αποσταθεροποίησης του υπερεθνικού καθεστώτος. Τα, έτσι κι αλλιώς προσωρινά, επιχειρησιακά πλήγματα που δέχτηκε η υποδομή των Ισλαμιστικών τρομοκρατικών οργανώσεων από τις συντονισμένες προσπάθειες των κρατικών αστυνομικών αρχών και μυστικών υπηρεσιών σε παγκόσμια κλίμακα, αντισταθμίζονται σε σημαντικό βαθμό από την φιλοπόλεμη πολιτική των Αμερικανών σε Ιράκ, Αφγανιστάν και Παλαιστίνη, επιτρέποντας στους εξτρεμιστές ν’αποκομίσουν ανέλπιστα προπαγανδιστικά οφέλη.
Το Ιράκ είναι τόπος με σημαίνουσα θεολογική αξία για τους απανταχού μουσουλμάνους, αφού δεν αποτελεί μέρος της, υποβαθμισμένης σε σημασία, εξισλαμισμένης μουσουλμανικής ‘περιφέρειας’ όπως το Αφγανιστάν, αλλά ανήκει ιστορικά στην καρδιά του Dar al-Islam, του βασιλείου του Ισλάμ. Η κατοχή της Βαγδάτης, αλλοτινής έδρας του Χαλίφη των μουσουλμάνων, κοσμικού και θρησκευτικού ηγέτη της παγκόσμιας Ισλαμικής κοινότητας, αποτελεί ‘υπαρξιακή προσβολή’ για όλους τους μουσουλμάνους και δημιουργεί ένα νέο πεδίο για την διεξαγωγή του Ιερού Πολέμου.[xiv] Σήμερα, ο γεωγραφικός στοίβος της Τζιχάντ εκτείνεται απο τις απόκρημνες χαράδρες του Ναγκόρνο Καραμπάχ και τις οροσειρές του Χίντοκούς, μέχρι τις αφιλόξενες ζούγκλες της Νοτιοανατολικής Ασίας. Ισλαμιστές αντάρτες μάχονται κατά του κατακτητή στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη, στο Αφγανιστάν, στην Τσετσενία με αποτέλεσμα την ολοένα και μεγαλύτερη ριζοσπαστικοποίηση των τοπικών κοινωνιών. Σε μια θεαματική αντιστροφή του θεμελιώδους κανόνα του αστικού δικαίου περί ανάγκης αποδείξεως της ενοχής, οι μουσουλμάνοι ηγέτες καλούνται να αποδεικνύουν συνεχώς την αθωότητα των προθέσεων τους έναντι των Δυτικών συμφερόντων (τα επόμενα υποψήφια θύματα του διεθνούς ‘κυνηγιού μαγισσών’ στο οποίο επιδίδεται ο Αγγλοσαξωνικός πόλος της υπερεθνικής ελίτ φαίνεται να περιλαμβάνουν την Συρία, το Ιράν, και φυσικά τις Παλαιστινιακές αντιστασιακές οργανώσεις).
Οι Ισλαμιστές όχι μόνο δεν έχουν ηττηθεί αλλά μέσα στις συνθήκες σύγκρουσης που έχουν δημιουργηθεί βρίσκουν τις ιδανικές προυποθέσεις για να διασφαλίσουν τη συνεχή ανάπτυξη του κινήματος τους. Μπροστά σε αυτήν την εκκολαπτόμενη στρατηγική απειλή αποσταθεροποίησης, η Δύση δεν μπορεί παρά ν’ασκήσει μια πολιτική απροκάλυπτου παρεμβατισμού στα εσωτερικά των μουσουλμανικών χωρών. Όπως ειπε κι ο Τονυ Μπλερ στην ομιλια του ενωπιον του Αμερικανικου Κονγκρεσου, «Ο καινούριος κόσμος μας βασίζεται στην τάξη. Ο κίνδυνος προέρχεται από την αταξία (disorder). Και στον σημερινό κόσμο, η αταξία μπορεί τώρα να εξαπλωθεί ωσάν να ήταν μόλυνση».[xv] Όσο κι αν οι πολιτικοί αναλυτές στην Δύση οδύρονται για τους κινδύνους μιας ‘ενδεχόμενης’ σύγκρουσης με το Ισλάμ, υπονοώντας ότι η σύγκρουση αυτή δεν βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, η Αυτοκρατορία εξακολουθεί να καταδιώκει τους μουσουλμάνους όχι λόγω της έμφυτης αντιπαλότητας των θρησκειών, αλλά γιατί αποτελούν εμπόδιο στην εδραίωση της υπερεθνικής εξουσίας σε μια περιοχή ζωτικής σημασίας για τα οικονομικά συμφέροντα της Αυτοκρατορίας. Άραγε ο Μύσων θα συμφωνούσε μαζί τους;

[i] Θεωρώ δικαιολογημένο να αποδώσουμε στον Huntington την ίδια πρόθεση με αυτήν που είχε και ο Μακιαβέλι κατά την συγγραφή του ‘Ηγεμόνα’: «Θέλοντας, λοιπόν, να προσφέρω τον εαυτό μου στην Εξοχότητα σας μαζί με κάποια απόδειξη της αφοσίωσης μου σε εσάς, δεν βρήκα ανάμεσα στα υπάρχοντα μου τίποτα που να εκτιμώ πιο πολύ ή να αξιολογώ τόσο, όσο την γνώση των πράξεων μεγάλων ανδρών, την οποία και έμαθα μέσα από την μακροχρόνια πείρα μου στις μοντέρνες υποθέσεις και την συνεχή μελέτη της αρχαίας ιστορίας. Έχοντας εξετάσει αυτές τις πράξεις με μεγάλη προσοχή και για πολύ καιρό, και έχοντας πλέον καταγράψει αυτές σ’ένα μικρό βιβλίο, τις αποστέλλω στην Εξοχότητα σας». P.Bondanella & M.Musa, The Portable Machiavelli, p.78 (Penguin, 1982).
[ii] Είναι ενδεικτικό ότι ακόμα και αυτό το Βατικανό αντιμετωπίζει πλέον προβλήματα στην στελέχωση της παραδοσιακής φρουράς του λόγω έλλειψης εθελοντών!
[iii] Αξιοσημείωτη είναι η ευσέβεια που επιδεικνύουν όχι τόσο οι μετανάστες πρώτης γενιάς, που κουβαλούν μαζί τους μνήμες κι εμπειρίες από το διαφορετικό πολιτιστικό περιβάλλον του τόπου καταγωγής τους (στον οποίο κατά βάθος επιθυμούν να επιστρέψουν), αλλά η θεαματική στροφή νεαρών μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς στα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα, αντίδοτο για την κοινωνική και πολιτική περιθωριοποίηση τους.
[iv] Al-Muhajiroun σημαίνει ‘Οι Μετανάστες’, στα Αραβικά.
[v] M.Whine, Al-Muhajiroun, στο www.ict.org.il/articles/articledet.ctm?articleid=484.
[vi] O υπολογίσιμος αριθμός Βρετανών υπηκόων που κρατούνται στο Guantanamo ως αιχμάλωτοι πολέμου του Αφγανιστάν, μαρτυρά το κατα πόσο οι προσηλυτιστικές προσπάθειες ακτιβιστών της Α-Μ στέφθηκαν με επιτυχία. Ακόμα, σύμφωνα με δημοσκόπηση του Time, δεν είναι λίγοι οι Βρετανοί μουσουλμάνοι που δηλώνουν χωρίς περιστροφές οτι ειναι διατεθειμενοι να πολεμησουν στο πλευρο του Μπιν Λάντεν για την υπεράσπιση του Ισλάμ, αλλά οτι δεν θα έκαναν το ίδιο αν το απαιτούσε η άμυνα της Βρετανίας. D.Benjamin & S.Simon, A Place at the Table, Time, 16/12/02.
[vii] Μύσωνος, ‘Αποφθέγματα’, 11.1.
[viii] International Herald Tribune, 04/09/03.
[ix] Σε αυτό το πνεύμα άλλωστε γράφει ο Michael Hardt ότι, «Στην πραγματικότητα, η πάλη μεταξύ των ΗΠΑ και των Ηνωμένων Εθνών, οι προσπάθειες των ΗΠΑ να διαιρέσουν και να αποδυναμώσουν την Ευρώπη, και οι συγκρούσεις μέσα στο ΝΑΤΟ είναι πολύ πιο κοντά στον ουσιαστικό πυρήνα των σημερινών εξελίξεων, ακόμα κι από αυτόν, τον πόλεμο στο Ιράκ». M.Hardt, Le Second Empire, or Le 18eme Brumaire de George W. Bush, στο www.16beavergroup.org/mtarchive/archives/000025.php.
[x] Ο Φωτόπουλος σημειώνει πως ενώ οι ΗΠΑ, δηλαδή το διοικητικό κέντρο της Αυτοκρατορίας, συμπεριέλαβαν την κατάλυση της Ιρακινής απολυταρχίας στους αντικειμενικούς σκοπούς της Αμερικανικής εισβολής στην χώρα, εντούτις συνεχίζουν να στηρίζουν καθεστώτα εξίσου αντιδημοκρατικά με αυτό του Σαντάμ (Αίγυπτος, Ιορδανία) για τον λόγο ότι αυτά ανήκουν στην σφαίρα επιρροής της Δύσης και διοικούνται από ελίτ-πειθήνια όργανα της. Τ.Φωτόπουλος, Ο Πόλεμος Κατα της Τρομοκρατίας (Γόρδιος, Αθήνα), σελ.197. Στην πραγματικότητα, η σημαντικότερη στρατηγική εξέλιξη στην Μέση Ανατολή εντοπίζεται ακριβώς στην χαλάρωση των παραδοσιακών πελατειακών δεσμών των Αραβικών ελίτ με τις ΗΠΑ, τον εναγκαλισμό των τελευταίων με το Ισραήλ και στην εκμηδένιση του διεθνούς ρόλου που οι ΗΠΑ επεφύλασσαν στις Αραβικές κυβερνήσεις σαν κράτη συμμαχικά, με δικαίωμα συμμετοχής στις διεθνείς διαδικασίες και διαπραγματεύσεις που αφορούν την Μ.Ανατολή και σαν εμπλεκόμενα μέρη με αναγνωρισμένο έννομο συμφέρον στις εξελίξεις που αφορούν την περιοχή. Οι Άραβες δεν έχουν πλέον την παραμικρή επιρροή στην εξέλιξη των γεγονότων κι αυτό γιατί οι ΗΠΑ τους καταλογίζουν αδυναμία να σταματήσουν την πορεία ανάπτυξης των Ισλαμιστικών κινημάτων στο εσωτερικό τους καθώς και λόγω της συχνής διάβρωσης των επισήμων οργάνων του κράτους από εξτρεμιστικά στοιχεία ή από φονταμενταλιστές συμπαθούντες (πχ. Σ.Αραβία, Ταλιμπάν και Πακιστανικές μυστικές υπηρεσίες). Το συμπέρασμα είναι πως η εμπιστοσύνη ανάμεσα σε Αμερικανούς και Άραβες έχει κλονιστεί σημαντικά, εξ’ού και η αναθεώρηση της πολιτικής των ΗΠΑ απέναντι στις Αραβικές κυβερνήσεις.
[xi] Το τελευταίο επεισόδιο στην εφαρμογή αυτής της πολιτκής της παγκόσμιας καταστολής διαδραματίστηκε στην Ισπανία με την αδικαιολόγητη σύλληψη και κράτηση απο την Ισπανική αστυνομία του δημοσιογράφου του al-Jazeera, Tαισίρ Αλουνί. Η εχθρότητα των Αμερικανών αξιωματούχων προς την ελεύθερη λειτουργία του τύπου παγκοσμίως, αποκαλύπτεται και από τις επανειλημμένες φραστικές επιθέσεις που έχουν εξαπολύσει οι Αμερικανοί ενάντια στα Αραβικά τηλεοπτικά δίκτυα al-Jazeera και al-Arabiyia για τον τρόπο που αυτά καλύπτουν την Αμερικανική κατοχή του Ιράκ. Στόχος αυτών των επιθέσεων φαίνεται να είναι ο εκφοβισμός των Αραβικών μέσων ενημέρωσης και η εξάλειψη κάθε αντίλογου στους επίσημους ισχυρισμούς της Αυτοκρατορίας. Αυτός είναι ο τρόπος που οι Αμερικανοί επιχειρούν να ‘κερδίσουν’ την Αραβική κοινή γνώμη.
[xii] Κατά λέξη ο Καμύ γράφει πως, «Μηδενιστής δεν είναι εκείνος που δεν πιστεύει σε τίποτα αλλά εκείνος που δεν πιστεύει σε αυτό που υπάρχει». Αλ.Καμύ, Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος (Μπουκουμάνη, Αθήνα), σ.95. Στην περίπτωση του Λάντεν και των υποστηρικτών του, η πίστη τους αυτή εναποτίθεται στην επερχόμενη απελευθέρωση των μουσουλμάνων απο τον Δυτικό ζυγό και στην επανένωση της Ισλαμικής κοινότητας μέσω της αναβίωσης του θεοκρατικού υπερεθνικού Χαλιφάτου.
[xiii] Βλέπε Ζ.Κεπέλ, Τζιχάντ, Ο Ιερός Πόλεμος (Καστανιώτη, Αθήνα), σς. 137-152.
[xiv] D.Benjamin & S.Simon, The Real Worry, Time, 01/09/03.
[xv] T.Blair, Guardian