लिब्या एंड सिरिया इन थे इयर जेरो

Libya and Syria in the Year Zero


The ideological terrorism of the system in the alternative media

The animalistic lynching of an injured and half-conscious Gaddafi by an angry mob of dissidents was a fitting epilogue for the murderous civil war instigated by NATO in Libya to achieve violent regime change in the country. The macabre ritual murder of the once powerful leader in the hands of his armed persecutors was supposed to signal on the one hand, the formal end of the Civil War and the final victory of the 'rebel' forces over the forces of Gaddafi’s "tyranny." On the other hand, as astutely noted by Robert Fisk, the horrible end of Gaddafi and the recycling of the scene of his savage murder by systemic media, was intended undoubtedly as a warning for the fate that awaits another Arab head-of-state who is currently fighting for political - and indeed physical - survival, Bashar al-Assad of Syria.[i] Is it really surprising that the tide of blog posts, comments and texts dedicated to the Libyan "revolution" that flooded alternative media outlets (in full compliance with the dominant line of systemic media, if we may add) for as long as hostilities lasted, almost completely disappeared after the success of the NATO operation and the influx of the “thuwar”[ii] from Zintan and Mizrata into the capital Tripoli and Bani Walid? All the armies of passionate "insurrectionary" bloggers who for months were asking for the head of the tyrant on a plate and demanded in their websites from all anarchist and libertarians an unconditional oath of loyalty to the cause of "liberation" of the Libyan "proletariat", simply withdrew their interest from the troubled country, just at the moment when the "revolution" triumphed and the radical restructuring of Libyan society could - in theory at least - finally begin!
During the nine months of war, many left-wing groups, collectives and individuals who refused to offer “earth and water” to the NATO infantry (stressing that no emancipatory process could prevail in Libya since the "rebellion" was quick to tie its fortunes to the chariot of the transnational elite through inviting NATO intervention) had to suffer the invective and vitriolic attacks of the Internet “freedom fighters” who dismissed them off hand as "apologists of tyranny," as "the regime's mouthpieces" and "vicious propagandists of the massacre of Libyan civilians". When warned repeatedly of the reactionary social composition of the insurgent forces[iii], of the racist pogroms unleashed against African immigrants and black Libyans, of the intense wahhabite theological influences within the ranks of militants and of the political hegemony over the movement attained by the bourgeois gang of Benghazi, the online “freedom fighters” argued in favour of the existence of a mass "proletarian" ghost-component of the insurrection, which supposedly did not agree either with NATO, or the shadow government of Abdel-Jalil and would make the "revolution" in Libya. It would suffice that Gaddafi should be deposed from power, even if his demise were to be the direct outcome of a NATO raid against Libya.
To the dispassionate analysis of class correlations prevailing in Libyan society, the mapping of the social strata that composed the warring camps and the chronic antagonistic relationship of the Gaddafi regime against the key institution of heteronomy in the period of neoliberal modernity, the internationalized market economy, the supporters of the rebellion retorted that they were speaking on behalf of the “People” who took up arms against the “Tyrant”. In their effort to support the NATO coup, the online "hyper-anarchists" seemed to forget that the abstract, sacramental entity of the "People" in such a general and vague sense, without any reference to the class background and the liberating potential of an uprising, belongs only to the political discourse of fossilized formations in the Stalinist Left. Moreover, Hitler also bore arms against the regime in 1923 and so did the Phalangists of Primo de Rivera in Spain in '36 and in 2008, the wealthy white population in the Bolivian province of Santa Cruz in response to measures introduced by Morales for the radical redistribution of social wealth.[iv] Should anarchists and libertarian leftists have supported these "insurgents"? By such practices of ideological terrorism the attempt was made to delegitimize anti-imperialist discourse within the libertarian / anarchist space. By means of verbal bullying against those who dared to express dissent, the proponents of the systemic line on Libya attempted to crush any other view.
What is the reason then that the internet "freedom fighters", those who stressed the plebeian origins and the emancipatory dimension of the Libyan uprising (which was about to expire before the invasion of the transnational elite and was barely kept alive by the artificial “life-support” of the NATO air-bombardment campaign), no longer bombard us with news and posts in the alternative media concerning “Year Zero” of the Libyan Revolution? One wonders why they do not keep us informed about the radical achievements of the revolution in the country, ever since the tyrant was wiped out. Why they do not push us all “doubting Thomases” into a corner, indicating the progress of the "revolution within the revolution", the rise of the counterpower of popular committees, and of progressive anti-imperialist measures applied “from below” against the "modernizing" reforms of the collaborationist Transitional Council. So quickly did they lose interest in the rebellion which embodied the great hope of mankind (as they claimed)? Why is radio silence maintained on the part of insurrectionist “mujahedeen” in the time of their final triumph?


Political terrorism and racism in the gulags of the new Libyan "democracy"

One explanation could be that perhaps the processes taking place in post-Gaddafi Libya fall far short and come in sharp contrast with this idealized narrative of the emergence of a "democratic" Libya. Post-revolutionary Libya has turned into a vast galley where more than 7,000 people are detained in appalling conditions by the armed gangs and militias who fought on behalf of the Transitional Council. Even systemic journalistic outlets have reported that prisoners suffer systematic abuse, beatings and torture. Deprived of any contact and communication with the outside world, they have no access to counsel or to any organized legal process by which to refute any accusations borne against them, or to challenge the inhumane treatment they suffer in the hands of their abductors.[v]
Of course, revolutionary justice cannot always afford to incorporate in its structure and practice all the delicate arrangements incorporated into civil law, which is practiced in conditions of social “normality”. Indeed, it could not be otherwise, since the function of revolutionary justice is decisively different from that of conventional justice. While conventional justice is engaged in the defence and enforcement of the rules of a heteronomous social system that has already been imposed at all levels, revolutionary justice is in essence a class weapon employed in conditions of social war, a political tool through which the autonomous social strata supporting the revolution try to establish and enforce the basic political, economic and social aspects of a new form of social organization. Thus, while bourgeois law examines cases in which individuals are scrutinized for individual violations of secondary aspects of the system of rules which exists to reproduce the already existing institutional framework, revolutionary justice intervenes actively in the class balance-of-power in order to identify and neutralize the 'enemy within', i.e. those social groups that are hostile toward the revolution, its program and its goals. The element of criminal liability does not necessarily reside in an individual action, defined as an exception to what the Criminal Code determines as mutually acceptable behaviour, but in the totality of actions and the social origins of a person, viewed as part of the wider social unit to which he / she belongs.[vi] The mass slaughter of aristocrats during the terrorist phase of the French Revolution was not because every single nobleman had committed acts that could be perceived as subversive or hostile to the newly created "democratic" regime, but was necessary because of the need to depopulate the aristocratic class and thus weaken its power as an organized social unit inherently opposed and incompatible with the revolution.
However, we must be able to distinguish between proletarian revolutionary justice operating in conditions of civil war and intended primarily to promote the interests of the revolution and suppress potential sources of resistance (political and economic elites, privileged social groups, etc.) to the new form of social organization, and the brutal terrorism practiced by a minority to impose its authority over society as a whole, using the concept of "revolutionary justice" as a tool of ideological mystification. For example, this was the case of "justice" in the former states of existing socialism, where a minority of bureaucrats associated with the Communist Party and their supporters seized power, with the help the Red Army, and imposed a brutal police state in which absolute subordination to the interests of the State was demanded from every citizen, euphimistically baptizing this monstrosity with the lofty name of "proletarian popular justice." This is also the case in Libya, where the meting out of "justice" in the post-Qadhafi era has come under the jurisdiction of the armed gangs and warlords who work on behalf of the Transitional Council and run their respective spheres of influence through the method of intimidation and brutal terrorism.
For argument's sake, suffice it to say that many members of the green resistance were summarily executed when they fell into the hands of their opponents, and whenever the militants managed to escape, the militias of "rebellion" used the Nazi occupation method of abducting the relatives of fighters and using them as hostages to ensure the loyalty of the population and the pacification of the former outposts of the regime. Especially in places like Bani Walid, Zawiya, Azizia, the Sirte and large parts of Tripoli, where the pro-regime element was dominant, the "insurgents" have launched an extensive reign of terror against the civilian population, and there are entire cities and villages wiped out by the fury of the NATO infantry, because their people fought fiercely against – the supposec– all-popular revolt.[vii]
Tawerga, a town of thirty thousand inhabitants, composed almost exclusively by black Libyans, experienced first-hand the wrath of the racist "freedom fighters" when captured by the revolutionary Mizrata brigade. It is no exaggeration to say that the militia crossed the city and its people by fire and ax. It suffered complete destruction, and those black people who were not able to escape in Bani Walid or Sirte, fell victim to the racist paranoia of their persecutors who organized rituals of black “mercenary” lynchings in the central parts of the occupied city, to the delight of the barbarous "rebel" fighters.[viii] The brigade commanders of Mizrata tried to refute the accusations of racism and justify the crimes against humanity committed in Tawerga, claiming that the killings were revenge against a black population of "mercenaries" who had come out openly on the side of the tyrant and had terrorized their city in the past by participating in the shock troops of the Gaddafi regime.
However, the ideological narrative of the siege as told by the leaders of the Mizrata militia and the subsequent flattening of Tawerga already contains obvious racist connotations. Racialist aggression toward what is classified as alien and different, always defines itself as an act of collective self-defense against an imminent threat. As shown in a well-documented article by Maximilian Forte, the racism of Libyan Arabs against the black portion of the population (1.4 million) has an extensive history and deep roots that go back to the period of the monarchy and reach all the way to that segment of the old regime elite which offered tolerance and indirectly supported the 2000 racial riots and racist attacks against black Libyans and immigrants (African workers and students at Libyan everything / one), and subsequently took over the leadership of the population that rebelled against Gaddafi in February 2011.[ix] To be sure, this was not just a superficial ideological debate within the regime between the panafricanist tendency and the faction of right-wing Arab nationalists, but a violent reaction of some of the political forces that made up the Gaddafi power-bloc, against the emerging "African about-turn" conducted by Gaddafi in terms of his foreign policy.
A key tool for implementing this policy was to allocate considerable resources from state revenues (mainly oil revenues) in initiatives and programs of regional integration in order for Libya to function as a catalyst for the unification of Africa and as a driving force for the emancipation of the black continent from its multilevel dependence and subordination to the interests of the transnational elite. Suffice to say that Libya was by far the largest contributor to the transnational project of launching the first African satellite, which would relieve the states of Africa, from the payment of annual charges of $ 500 million in European telecommunications multinationals. Moreover, the old regime had placed thirty billion U.S. dollars at the disposal of the Africa Investment Bank, a multilateral organization whose mission has been to provide loans at zero interest for the implementation of development projects in the African continent - an initiative aimed at ending the domination of African states by the IMF. Finally, everyone knows that Libya was the “invisible”, backroom opponent who prevented U.S. plans to establish a permanent military command for Africa, by offering generous financial incentives for African countries who resisted American pressures to install permanent military bases.[x] The attempt of strengthening relations between Libya and the countries of Black Africa in a context of gradual integration at the regional level and independence from western domination, had a corresponding dimension within Libyan society. First, the introduction of equal political and social rights for black Libyans who suffered serious racial discrimination during the period of the monarchy. Secondly, in recent years with the influx of African workers and the establishment of state programs awarding grants to senior Libyan educational institutions to a variety of foreign students from the countries of sub-Saharan Africa.
It was only natural that the extreme right-wing of the hardline pan-Arab establishment should perceive this shift in policy as an abandonment of the ideals of pan-Arab ideology and as potentially undermining for the cultural dominance of the Arab element, while economic assistance to African countries was seen by the same circles as a tragic and unnecessary waste of public money.
The mythology of the African "mercenaries" who were committing atrocities against "genuine" Libyans[xi] was aimed from the outset at the creation of an ideological framework within which the presence of black Africans in the Libyan nation of the the post-Gaddafi era would be fully delegitimized. Moreover, if we attempt to interpret the word "mercenary" with a reference to the racialist worldview of the Libyan "insurgents", we see that the term does not necessarily denote a foreign soldier who was recruited by the regime to fight in Libya in return for money. This misconception cost the activists of Human Rights Watch hundreds of hours of futile searching all over Libyan territory, in a vain effort to find traces of this mercenary ghost-army, of which the crimes and brutality were constantly advocated by the propaganda machine of the transnational elite, in collaboration with the continuous but unsubstantiated allegations of the leaders of "insurgents".
Instead, if one replaces the technical interpretation of the term "mercenary", with the political-racist interpretation (already used as an accusation against blacks in the racial riots of 2000), we understand that the word as used in the official political discourse of the insurgents suggested black Libyans and African immigrants, in fact did not belong to the "real" Libyan nation and fought for the “dictator” because they had been bought off through the social benefits, subsidies and entitlements offered to them by the regime. Based on this racist outlook, the black community in Libya is nothing but a random agglomeration of "invaders", fundamentally foreign to the ethnic and cultural nucleus of the "real" Libyan nation - namely, Arab ethnicity and culture - who sold their soul to devil so as to continue to have access to the economic benefits introduced under the rule of Gaddafi. Thus, if the black population of the country fought by Gaddafi’s side and fiercely opposed the NATO attack, then "revolutionary" Libya has every reason to treat the black community as a dangerous destabilizing force which needs to be crushed. The racist pogroms, mass deportations, imprisonment and murder of black immigrants and Libyans, are simply necessary measures of self-defense that the young "revolutionary" regime is obliged to take against the African supporters of Gaddafi’s junta.[xii]
Let us risk a prediction. The new Libya will never live up to the "revolutionary" fantasies entertained by the internet supporters of the “rebellion”. Our view is that it is not even suceed in developing the basic formal institutions of a typical representative oligarchy at the national level. The new pro-Western regime will have to resort to a police state model of governance to control the critical mass of the vast "green" social majority, which in our opinion is suppressed only temporarily and is currently reorganizing.
As one fighter of green resistance stated, “It does not matter how long it takes, we will rise again as sure as the sun rises. It is only a matter of time. It may not be today – we are a patient people. Right now, many of us have to lay low while the leaders regroup and put certain things in place so that we can take our resistance to the next level, but we know our time will come and we are only waiting for the word to take up our arms.
We have to be organized and this takes time, especially under the present conditions of occupation. Our people are being tortured and raped and murdered for supporting the leader and defending their revolution. We have had to leave our homes and watch these dogs destroy them and steal everything from us. But our day will come – we can never forget the crimes committed against us by NATO and these murdering thieves who call themselves revolutionaries and Muslims.
What I have seen with my own two eyes is unbelievable – people committing the cruelest acts - crimes against humanity while they cry out Allahu Akhbar. They are like drugged people. We have uncovered mass graves of Qaddafi loyalists – with their hands tied behind their backs - all executed. I want to tell them that every person they tortured, every person murdered, every woman they raped, every home they destroyed and looted and everything they did to our dear leader and his family will be avenged.
This is not the first time this has happened to us Libyans – this is exactly what happened to us when the Italians occupied our land – thanks to the leader we are a very educated people now – we know our history and our heroes. The NTC has already taken the picture of Omar Al Mukhtar off the Libyan dinar but it does not matter – they can destroy every picture of Omar Al Mukhtar and the leader, because the story of his bravery and the bravery of his son Muammar Qaddafi is in our hearts – these men can never die - and this gives us the belief and certainty that we will overcome these thieves again – believe me, it is only a matter of time”.[xiii]
Moreover, the dissolution of the extensive welfare state of the Jamahiriya regime, the appropriation of Libyan oil by the multinationals in definitely more favorable terms than the 30% profit they were allowed to derive from the agreements concluded with the old regime,[xiv] the need to "free" the labour market and educate the "too-coddled" Libyan worker in new harsh realities of industrial relations within the system of the internationalized market economy,[xv] are factors which undermine decisively the financial means which the Transitional Council has at its disposal to obtain legitimacy for its newly acquired power.[xvi] If we add to the above the meteoric rise of the "Islamic emirate" of Tripoli, where fanatical Muslims feel strong enough to desecrate the graves of “heretical” Sufi theologians and enforce the closing down of fashion shows in order to purify the “sinful” capital in the eyes of God,[xvii] then one understands that the future that awaits the non-privileged social strata of the country, probably does not include the reorganization of the Libyan society according to libertarian standards.

Export of the 'revolution' in Syria

It is no coincidence that the emir (military commander) of Tripoli Abdelhakim Belhadj has already developed important contacts with the shadowy organization that constitutes the armed branch of the Syrian revolt, the Free Syrian Army (FSA). The purpose of the negotiations conducted between the two parties was the dispatch of volunteer fighters from Libya to Syria in order to augment the ranks of the FSA, thus making up for the lack of serious defections of Syrian soldiers from the armed forces of the regime.[xviii] We are not going to suggest that the several thousand opposition supporters protesting in Hama and Homs are all members of a centrally-planned conspiracy to destabilize the Ba'ath regime. No doubt the conditions for the existence of multiple nuclei of resistance against the government of President Assad exist in Syria, a key element fostering opposition being the factor of religious sectarianism. Moreover, as a general observation we may argue that never in history has a regime existed that could claim to command the loyalty or even the tolerance of 100% of the population under its authority.
However, one cannot deny the increased weight that the foreign factor is acquiring in the mobilization of forces against the Assad regime. For example, it is hard not to notice that the seat of the "Observatory for Human Rights in Syria" (the communications arm of the insurgency) is in the anti-imperialist metropolis of…. London and that the headquarters of the FSA have been set up inside the territory of Turkey, from which armed militants inflitrate Syrian territory to carry out armed attacks, only to return afterwards to the safety offered to them by the protection of Turkish tanks.[xix] Hence the fact that the insurgency appears strongest in the border areas of Syria, for example in Deraa near the border with Jordan and Israel in the South (with the exception of Homs which is a traditional bastion of anti-Baathist forces, particularly the Islamists). Furthermore, it is very difficult to overlook the pro-imperialist positions that the exiled Syrian National Council (SNC) has already committed itself to, providing its credentials of loyalty to the transnational elite, by stating publically that ones it takes over power it will withdraw from the strategic alliance with Iran and discontinue the logistical support and supply of Lebanese Hezbollah and of the armed Palestinian organizations with weapons and ammunition.[xx]
But above all, one can not ignore the obvious inconsistencies and absurdities contained in the official version of the systemic media about the crisis in Syria. For example, Assad's regime appears to be intolerant towards the opposition and determined to crush the protest movement using diffuse and uncontrolled violence. This formulation treats with utter indifference the constant appeals which the regime has addressed to the insurgents to enter into negotiations in order to satisfy their claims by reforming the status quo. It would not even be an exaggeration to say that any diplomatic opening towards peaceful resolution of the crisis and the prevention of further bloodshed on both sides, was effectively undermined by the United States, through Foreign Secretary Clinton, which dictated to the organizations of the opposition to reject the peace proposals without question, something which they did inspite of the supposed heavy toll this intransigence takes daily on the lives of their supporters.[xxi] Indeed, a marked divergence exists within the camp of dissidents around the question of negotiations with the regime between the exiled SNC who is under the absolute control of the transnational elite and expresses its interests, and the National Coordination Committee (NCC) acting within Syria and is the main coordinating body of thirteen leftist organizations and popular committees actively involved in the anti-regime struggle. Recognizing the military force and the broad political loyalty which the regime still commands - something illustrated by the mass pro-Baathist demonstrations normally suppressed by systemic media - the NCC accepts dialogue with Assad's government subject only to the withdrawal of the army from the streets of rebel cities.[xxii] Thus, it is wrong to argue that Assad never wanted to negotiate with his political opponents. All proposals on the part of the regime for a political settlement of the crisis encountered the intolerance and negativity of the supposedly peaceful opposition, with the active encouragement and diplomatic support of the transnational elite. The responsibility for the impasse should not therefore be allocated exclusively to the regime, but also to the foreign patrons of the SNC, who proclaim at every opportunity that they cannot trust and hold any talks with the Syrian regime. However, if one excludes negotiations as a means to settle the dispute, there remains only the possibility of a full-blown civil war and conducting an armed campaign for the violent overthrow of Assad, to which it is only logical that the regime will respond with whatever means at its disposal.
Moreover, in a well-documented article published in the British newspaper “Independent”, R. Fisk says the from the first weeks of the outbreak of the rebellion armed attacks against members of the Syrian security forces occurred and that the death count among soldiers and supporters of the regime had already reached to 1,150 victims at the end of October.[xxiii] The fact of an armed uprising in the Syrian territory has now been confirmed by numerous independent sources despite the efforts made by international propaganda apparatus of the transnational elite to present the events in Syria as an uneven confrontation between peaceful demonstrators on the one hand, and a demented, power-hungry dictator on the other.[xxiv] The bomb attack on government buildings carried out in Damascus on 23-12-2011, which killed forty soldiers and civilians and injured one hundred others, proved beyond any doubt that a low-intensity military conflict is in full swing in Syria, discrediting the “idyllic” New Order narrative constructed by systemic media about “peaceful” defenceless demonstrators bravely enduring for so long the ruthless suppression of their movement by the Baathist elite.[xxv]
Indeed, one fails to understand how the "unarmed" and "pacifist" Syrian protesters stood their ground for eight consecutive months against the murderous pounding of the "half-crazed" dictator who supposedly has no inhibition to launch against the protest movement the full firepower of the repressive machinery of the State! In 1982 the father and predecessor of the current President, Hafez al-Assad used lethal force in Hama and defeated the local armed uprising of the Muslim Brotherhood in less than a month.[xxvi] How is it possible that the current president has mobilized the entire army of the country, but he is still unable to crush those who complain having as their only weapons peaceful social disobedience, their voices and fists? Speaking of repression, it would be good to remember that the socialist junta of PASOK in Greece managed to dismantle the entire movement of the Constitution Square by throwing a “mere” three thousand tear-gas canisters against protesters in one day. On the other hand, Assad having put out the tanks in the streets and having instructed his troops to shoot to kill, cannot suppress a movement of peaceful protest. Surely, this description of the unrest in Syria (which is the one that prevails in the mainstream systemic media) defies all logic. And of course the descriptions of the Arab League observers carry little credibility, since in reality, they are not independent and neutral observers, but instruments of a biased organization politically hostile to the Ba’ath regime itself. For argument's sake, suffice to say that the resolution for the expulsion of Syria from the League as a means of “protecting the human rights of Syrian citizens”, passed with the votes of "democratic" states such as Egypt's military junta which in recent months has been engaged in the ruthless repression of the second wave of the Egyptian revolution, Saudi Arabia, whose monarchy was murdering Shiite protesters in the city of Qatif in the days that the vote for the Syrian resolution was being held,[xxvii] Qatar and Bahrain (who defeated in the most brutal manner its own rebellion by the Shiite majority), countries who constitute the blackest forces of reaction in the Arab world par excellance, etc.[xxviii] It is to be understood from the above that the presence of "observers" of the Arab League in Syria has absolutely nothing to do with the defence of the liberties of the Syrian citizens. This diplomatic action is aimed solely to pave the way for military action against the Syrian regime, if the rebellion itself in the end fails to lead it to collapse.
So we are left with two alternative scenarios: either the "unarmed" opposition is a myth assiduously cultivated by the propaganda machinery of the transnational elite and in fact the Syrian army has all along been engaged in a war of attrition against nuclei of army deserters, foreign fighters and armed rebels, or Assad never employed the criminal violence for which he accused against defenceless, peaceful protesters. If that was not the case, then the peaceful protests would have been stifled rather easily in the first few days and certainly they would not have lasted against all logic for eight whole months, facing all this time the most ruthless repression. On the other hand, if the regime is confronted with an armed rebellion in its territory, then the demand issued by the transnational elite for a complete withdrawal of the army from the streets of every rebel city, would be equivalent to a requirement for the regime and the broad social layers that support it to waiver their right to self-defence, at the very moment when the transnational elite in direct cooperation with Turkey and Jordan constantly undermine any peace initiative, incite and foment political rebellion and feeding the guerrilla campaign with weapons, including fighters from abroad.

Many will hastily accuse us of defending a tyrannical regime, a heteronomous statist structure with authoritarian characteristics. However, as militant libertarians we should not forget that the ongoing conflict in Syria is not between statists and supporters of a stateless society, but between two conflicting heteronomous camps. On the one side is the insurrectionary movement controlled by the SNC, completely dependent upon the leading authoritarian mechanism of neoliberal modernity, the transnational elite, whose political, economic and military aid is absolutely necessary for the opposition for it to gain status as a coherent political force, capable of overthrowing the existing regime and seize power in Syria. Indeed, as in the case of Libya, one can reasonably suggest that without the military protection of the Turkish government and without the active involvement of the Turkish and American diplomacy in the political affairs of the Syrian opposition, the rebellion in Syria would have already expired and would not have managed to undermine the sovereignty of the Syrian elite. This dependence has already manifested its decisive influence - as we wrote above – on the formulation of the political agenda and the international orientation of the opposition, which has already adopted a pro-Western, pro-capitalist line on all state matters that will have to be managed if the insurrection ultimately prevails. On the other hand, we have the Ba’ath regime, which continues to have broad popular support at home and abroad for years it plays the role of strategic counterweight and obstacle to the spread of Zionist - hence systemic - hegemony in the broader Middle East, countering as such the structures promoting the concentration of power on the supranational level.
The anti-imperialist role played by the Syrian regime does not derive from the “revolutionary” or “anti-capitalist consciousness” of the Baathist elite, but by the strategic choices which are necessary for the survival of the Syrian regime itself. And it may be the case that geopolitics addresses the subject of competition between heteronomous state structures in the international arena and their hierarchical stratification at the international level, but the struggle of the Syrian ruling class against the transnational elite has antisystemic features by default, because within the institutional framework of the international system of domination, the division of labor among national units and the position occupied by each of them respectively in the hierarchical totality is specific and inflexible. For example, the system bases its dominance of the (critically important) region of the Middle East on the reproduction of the geopolitical supremacy of Israel in the region, on the perpetuation of the power of the corrupt Gulf monarchies, on the use of the ideological attraction exercised by the Turkish government on young Arabs to effectively manipulate the political aims of popular rebellion in Egypt towards a harmless, 'reformist' orientation[xxix] and, of course, on the dismantling of the strategic alliance between Syria, Iran and the armed resistance groups in Lebanon and Palestine. Under these conditions an increase of Syrian regional power against Israel and Turkey is quite impossible within the hierarchical relations and the entrenched division of labour institutionalized by the international system in the area which assigns to all Arab countries - not to mention Iran and the martyred Palestinian people - a subordinate position towards Israel. So, in fact Syria is forced to question the parameters of systemic domination if it wants to "upgrade" its position in the globalized system, since inclusive and unconditional support for the Israeli apartheid appears to be the cornerstone of the transnational elite’s strategy in the region. It may be that the ultimate objective of such a strategy is the strengthening of the Syrian state and the increase of the regional influence of the Syrian elite, a goal in no way compatible with the vision of a stateless society, or of a global confederation of popular assemblies. However, strategic competition between elites may create cracks in the structures which institutionalize the uneven distribution of power at the regional level, thus creating opportunities for potentially antisystemic movements to extract certain areas from the control of the system, thereby undermining the power of the system both in the 'external' regions of the capitalist periphery, and also within the metropolitan capitalist countries.

[i] R. Fisk, What the killing of Gaddafi means to Syria, http://www.independent.co.uk/opinion/commentators/fisk/robert-fisk-what-the-killing-of-gaddafi-means-to-syria-2377442.html.
[ii] The word thouvar (thouwar), plural of thair (thair), means revolutionary, and is used to indicate members of batallions (katimpa) who fought against the regime of Gaddafi. In P. Haimzadeh, Who won the war in Libya?, http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=332668.
[iii] In his well-documented essay on the Libyan war, Takis Fotopoulos analyses the social base of the Libyan uprising as follows:
“This social basis consists of the main tribes in this area, who were traditionally against Gaddafi, the ‘youth of the internet’ (who have been playing a particularly important role in all the Arab insurrections, since “the US perceives the internet and social networking platforms as major tools for spreading democracy”[iii]) and, especially, the Islamists, who start every rally and battle with the ‘revolutionary’ slogan, ‘God is great’.” In, http://www.inclusivedemocracy.org/journal/vol7/vol7_no1_takis_Libya_part1_pseudo_revolution.html.
[iv] R. Carroll & A. Schipani, Bolivia split in two as the wealthy aim to defy the Morales revolution, στο http://www.guardian.co.uk/world/2008/aug/24/bolivia.

[v] K. Sengupta & S. Hughes, Leaked UN report reveals torture, lynchings and abuse in post-Gaddafi Libya, http://www.independent.co.uk/news/world/africa/leaked-un-report-reveals-torture-lynchings-and-abuse-in-postgaddafi-libya-6266636.html.
[vi] This is a dimension of the criminal offense that in turn vanishes in civil law. For example, the social origins of a criminal offender, the circumstances in which he is living and the role played by the poverty factor in the perpetration of the crime, remains by definition outside the worldview of civil justice that conceives of the offender strictly as an individual who possesses reason and free will and therefore bears full responsibility for the moral choices that he makes. Instead, revolutionary justice perceives the person more in the context of his / her social class or origin and less as an independent, isolated unit.

[vii] P. Cockburn, This was always a civil war, and the victors are not merciful, http://globalciviliansforpeace.com/2011/11/26/this-was-always-a-civil-war-and-the-victors-are-not-merciful/.
[viii] G. Ford, Black Libyans make their stand in Sirte and Bani Walid, http://www.blackagendareport.com/content/black-libyans-make-their-stand-sirte-and-bani-walid, και στο Tawergha no longer exists, only Misrata, http://humanrightsinvestigations.org/2011/08/13/tawergha-no-longer-exists-only-misrata/.

[ix] For an overview of the 2000 Libyan race riots, the reader can turn to the thorough report compiled by the UN on the subject. The full text is here: Libya Must End Racism Against Black African Migrants and Others, http://www.unwatch.org/site/apps/nlnet/content2.aspx?c=bdKKISNqEmG&b=1313923&ct=8411733&printmode=1. For the historical continuity and the sociopolitical links between the uprising of 2011 and the race riots of 2000 see, M. Forte, The War in Libya: Race, “Humanism” and the Media, http://mrzine.monthlyreview.org/2011/forte200411.html.

[x] D. Glazebrook, NATO’s War on Libya is an Attack on African Development, http://globalciviliansforpeace.com/2011/09/06/natos-war-on-libya-is-an-attack-on-african-developmentdan-glazebrook/.

[xi] This outrageous and ridiculous story was widely recycled at first through melodramatic appeals and complaints in the global social media (facebook, twitter, myspace, etc.). The systemic media took it from there, incessantly repeating the myth of "bloodthirsty Africans" hired by the regime to drown the popular uprising in its own blood. Of course, this myth was officially repudiated after a while, when Human Rights Watch did not find anywhere in Libya traces of this mercenary ghost-army. Yet, these unsubstantiated allegations allowed systemic propaganda to legitimize the NATO intervention against the "paranoid" Gaddafi.

[xii] http://www.bloomberg.com/news/2011-08-31/black-libyans-targeted-by-rebels-with-sub-saharan-africans-amnesty-says.html, http://panafricannews.blogspot.com/2011/03/libyan-counter-revolutionary-us-backed.html, http://globalciviliansforpeace.com/2011/11/22/rebel-racism-compilation-of-articles-and-videos/, also the video from Reuters’report on the plight of black Libyans http://www.youtube.com/watch?v=BD9PoL28gu4&feature=uploademail.

[xiii] Gerald A. Perreira, Demons Unleashed in Libya, http://www.informationclearinghouse.info/article29864.htm.

[xiv] “Third, despite the supposed about-turn in the lat decade, the regime not only
refused to sell the nation’s wealth to multinationals, but it also lately considered
fully re-nationalizing the country’s oil! Thus, as Forbes — the “Home Page for the
World’s Business Leaders” — revealed, Gaddafi, during a discussion with
Georgetown University students via satellite in January 2009,[11] stated that oil
prices ($43/barrel at the time) were “unbearable” and that Libyan oil “maybe
should be owned by national companies or the public sector at this point, in order
to control the oil prices, the oil production or maybe to stop it”, while in
November 2008 “he made his first visit to Moscow since the Soviet era;
discussions with Putin and President Dimitri Medvedev reportedly involved
visions of a gas cartel that would include Russia, Libya, Iran, Algeria and some
Central Asian nations”. As the same report concluded, “U.S. oil companies should
brace themselves to leave Libya yet again”. Exactly two years later the “humanist”
NATO attack on Libya began!”. In T. Fotopoulos, The pseudo-revolution in Libya and the Degenerate “Left”, http://www.inclusivedemocracy.org/journal/pdf%20files/pdf%20vol7/The%20pseudo-revolution%20in%20Libya%20and%20the%20Degenerate%20''Left''%20part.1.pdf.
[xv] The characterization of workers under the Qaddafi regime as "coddled" and "over-protected" appears in an American study on the Libyan economy from a neoliberal perspective, written in 2007 by Otman & Karlberg entitled "The Libyan Economy". In D. Kovalik, Nato's Great Victory Destroying Libya's Welfare State, http://globalciviliansforpeace.com/2011/11/23/natos-great-victory-destroying-libyas-welfare-state/.

[xvi] Already, demonstrations have taken place against the NTC by disgruntled members of the militia who fought on the NTC side during the civil war and now they are demanding their wages for a nine-month period and a permanent position in the security apparatus of the new regime. In, http://www.dnaindia.com/world/report_libyan-fighters-protest-demanding-salary-from-ntc_1608231.
[xvii] http://globalciviliansforpeace.com/2011/11/17/these-are-all-troubling-signs-for-all-those-who-wanted-a-secular-libya/.

[xviii] http://indepthafrica.com/global-issues/syria-situation-going-for-worse/, http://www.albawaba.com/news/libyan-fighters-join-free-syrian-army-forces-403268, http://rt.com/news/libya-syria-fighters-smuggled-475/.
[xix] http://www.nytimes.com/2011/10/28/world/europe/turkey-is-sheltering-antigovernment-syrian-militia.html, http://blogs.rediff.com/mkbhadrakumar/2011/10/28/turkey-launches-intervention-in-syria/.

[xx] http://www.naharnet.com/stories/en/22023-syrian-national-council-leader-vows-to-cut-syria-s-ties-to-iran-hizbullah.
[xxi] http://mobile.latimes.com/p.p?a=rp&m=b&postId=1124829&curAbsIndex=1&resultsUrl=DID%3D6%26DFCL%3D1000%26DSB%3Drank%2523desc%26DBFQ%3DuserId%253A7%26DL.w%3D%26DL.d%3D10%26DQ%3DsectionId%253A6898%26DPS%3D0%26DPL%3D3.

[xxii] http://mideast.foreignpolicy.com/posts/2011/11/02/meet_syrias_opposition.
[xxiii] R. Fisk, Assad’s army remains defiant as it burries its dead, http://www.independent.co.uk/opinion/commentators/fisk/robert-fisk-assads-army-remains-defiant-as-it-buries-its-dead-2375963.html.

[xxiv] Assad Defiant as Syrian Party HQ hit by RPGs, http://rt.com/news/assad-violence-arab-league-777/, Syrian Bloodshed and the West’s Abdication of Journalistic Responsibility, http://chinamatters.blogspot.com/2011/10/syrian-bloodshed-and-wests-abdication.html, R. Baroud, Turkey and the Syrian “Abyss”, http://www.counterpunch.org/2011/11/25/turkey-and-the-syrian-%E2%80%98abyss%E2%80%99/, Syria Deserters Kill at Least 27 Troops: Activists, http://www.google.com/hostednews/afp/article/ALeqM5jz9nf4csWCMagnRS_yLAP624oEmg?docId=CNG.42d583e694cffdb6a1c0086c90997fa9.5b1, P. J. Watson, Western-Backed Terrorists Kill 30 in Syria Attacks, http://www.infowars.com/western-backed-terrorists-kill-30-in-syria-attacks/, Activists: Syrian Defectors Kill 27 Soldiers, http://www.usatoday.com/news/world/story/2011-12-15/Syria-defectors-violence/51944772/1. Particular emphasis should be given in the bloody ambush that took place on 04.10.2011 near the town of Baniyas where 9 Syrian soldiers were killed and 25 seriously wounded by rebel attacks. It is important to remember the date of the event, which in effect proves that murderous attacks against the security forces were from the beginning part of the supposedly "peaceful" uprising of the opposition, which explains the degree of repression used by the regime. It is interesting also to consider the disgraceful manner in which the "respectable" British newspaper Guardian attempted to distort the facts so as to sustain the mythology of a “peaceful uprising”, decribing in its reports how the nine soldiers were executed by their superiors because they allegedly refused to open fire on civilians in the town of Baniyas, without of course bothering to account to its readers for the existence of 25 soldiers seriously injured, the trucks of the military convoy that was attacked which were overturned in the middle of the road, etc. For a detailed analysis of the issue and purely propagandistic role of the supposedly "free" systemic media see the revealing article
«Syria and the Delusions of the Western Press» by Peter Lee in, http://www.counterpunch.org/2011/04/15/syria-and-the-delusions-of-the-western-press/.

[xxv] Suicide Bombing Changes the Nature of the Syrian Revolution, http://www.joshualandis.com/blog/?p=13029.

[xxvi] The islamist rebels attacked government buildings, schools and universities. They murdered state employees and their families in their customary manner of execution (by cutting their throats) and beheaded teachers and professors who insisted on providing their students with a secular type of education (as happened in Afghanistan and Algeria). The regime’s reaction was decisive, but extremely violent. Assad mobilized artillery and special forces units and retook the rebellious city inch by inch. The result was that over 10.000 people died in the process. In R. Fisk, The Great War for Civilization (Harper Perennial, 2006), pp. 105-6.

[xxvii] Qatif police attack Saudis, kill several, http://www.presstv.ir/detail/211374.html.
[xxviii] Not to mention criminal Turkey, which on the one hand is offering a safe haven to the organizations of the Syrian opposition in the name of its supposed "respect for democracy and human rights", but on the other, did not hesitate recently to use fighter aircraft in order to bomb the civilian population of Kurdish areas, causing carnage and havoc to unarmed civilians! Let us not forget that Gaddafi was - unfairly - accused of the same heinous crime against humanity, an accusation that ultimately was to provide the ideological cover for legitimating the NATO operation ostensibly to terminate the brutal repression implemented by the Libyan regime.

[xxix] This attraction was confirmed during the recent visit of Erdogan in Egypt, where thousands of Egyptians extended a hero’s welcome to the Turkish prime-minister (D. Ezzat, The Erdogan Effect, http://weekly.ahram.org.eg/2011/1064/fr2. htm). The ideological fascination of the "Arab street" with the Islamist Turkish government is not difficult to explain. At its core, lays the image cultivated by the Turkish government itself as a moderate reform force, that successfully combines adherence to fundamental principles of Islam, while accepting the basic norms of operation of the liberal "democratic"form of government. Furthermore, the hardline, anti-Israeli rhetoric of the Turkish Prime Minister is the means by which Turkey aims to win over the hearts of the Arab masses, since it is probably the first time in history that the average Arab does not have to equate a reformist, liberal political profile, with a servile attitude towards the West in regard to the Palestinian issue and an acceptance of Arab subordination in terms of the relations of the Arab world with the Zionist state. Not to mention finally that a state with a powerful military, such as Turkey, after decades of Arab defeats and humiliation in the battlefields, appears eager to adopt the cause of the defenseless Palestinians as its own and interpolate its military might between the conqueror, Israel, and the victim, the Palestinian people. Of course, all this is not much more than mere words, since in practice, the actions of the Turkish elite in relation to Libya and Syria have finally discredited the myth of an independent Turkish foreign policy, potentially in conflict with the basic parameters of systemic and Zionist regional hegemony. The disintegration of the Iranian-Syrian alliance and the isolation of Hezbollah and the Palestinian resistance from a significant ally in the face of the Ba'ath regime in Syria, will undoubtedly change the regional balance of power in favor of Israel and are in complete agreement with the systemic goal of stabilizing the geopolitical domination of the transnational elite in the Middle East.

Οι Απαρχές του Σιωνισμού και το Μοντέρνο Εβραϊκό Κράτος

«Η σύγχρονη ιστορική έρευνα μας δίνει σήμερα την δυνατότητα, παρ’ όλο ότι το κενό μιας επαρκούς θεωρίας γύρω από τα εθνικά ζητήματα εξακολουθεί να παραμένει, να διαπιστώσουμε πόσο πολύπλοκα συγκροτείται η εθνική ιδεολογία, πόσο πυκνά μπλεγμένος είναι ο μύθος με την ιστορία, πόσο άμεσα ταυτίζεται η επιθυμία με την πραγματικότητα».
Λουκάς Αξελός


Το 1898 διοργανώθηκε στην Βασιλεία της Ελβετίας το 1ο Σιωνιστικό Συνέδριο με τη συμμετοχή διακοσίων αντιπροσώπων από όλο το φάσμα της Εβραϊκής διασποράς. Προϊόν των εργασιών του συνεδρίου ήταν το λεγόμενο «Πρόγραμμα της Βασιλείας» που επισημοποίησε την επιδίωξη των Σιωνιστών για την «…δημιουργία μιας εστίας για τον Εβραϊκό λαό στη γη του Ισραήλ κατοχυρωμένης από τον νόμο». Το Πρόγραμμα της Βασιλείας μπορεί να θεωρηθεί ως το μανιφέστο του Εβραϊκού εθνικισμού αφού ενέτασσε την αφηρημένη επιθυμία των Εβραίων για παλιννόστηση σε ένα χειροπιαστό πολιτικό πρόγραμμα και πρότεινε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για την επίτευξη της. Πρέπει όμως να παρατηρήσουμε ότι κόντρα στην επικρατούσα άποψη, θεμελιώδης στόχος του Σιωνισμού δεν ήταν η απλή μεταφορά και συγκέντρωση του περιπλανώμενου εβραϊκού έθνους στον ιστορικό εδαφικό του πυρήνα.
Σύμφωνα με την διακήρυξη Νο.3 του εθνικού προγράμματος της Βασιλείας το Σιωνιστικό κίνημα επιφορτιζόταν με το καθήκον της «ενίσχυσης και καλλιέργειας του Εβραϊκού εθνικού αισθήματος και της εθνικής συνείδησης των Εβραίων». Με άλλα λόγια, το εγχείρημα της συγκρότησης Εβραϊκού κράτους προϋπέθετε την αναδημιουργία εκ του μηδενός του Εβραϊκού έθνους, αφού οι περισσότεροι Εβραίοι της διασποράς αντιλαμβάνονταν τον «εβραϊσμό» τους ως θρησκευτική πίστη και όχι ως ζήτημα εθνικής ταυτότητας. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι το Συνέδριο ήταν αρχικά προγραμματισμένο να συνέλθει στο Μόναχο. Οι Σιωνιστές ηγέτες όμως αναγκάστηκαν να αναθεωρήσουν τους αρχικούς τους σχεδιασμούς για τη διεξαγωγή του συνεδρίου όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με την λυσσαλέα αντίδραση της Εβραϊκής κοινότητας της πόλης που απέρριπτε την κοσμική-εθνικιστική επιχειρηματολογία των θεωρητικών του Σιωνισμού και υποστήριζε τον παραδοσιακό αυτοπροσδιορισμό των Εβραίων ως μια κατά βάση θρησκευτική και πνευματική κοινότητα. Όπως αναγράφεται στην ανακοίνωση που εξέδωσε η Συνδιάσκεψη του Μοντρεάλ (μια αντι-σύνοδος ορθοδόξων Εβραίων που διοργανώθηκε παράλληλα με τη σύνοδο των Σιωνιστών στη Βασιλεία), «Αποδοκιμάζουμε ολοκληρωτικώς κάθε πρωτοβουλία με σκοπό την δημιουργία Εβραϊκού κράτους. Απόπειρες τέτοιου είδους δείχνουν μια εσφαλμένη αντίληψη της αποστολής του Ισραήλ… την οποία πρώτα οι Προφήτες διεκήρυξαν. Τονίζουμε ότι σκοπός του Ιουδαϊσμού δεν είναι ούτε πολιτικός, ούτε εθνικός αλλά πνευματικός. Οραματίζεται μια μεσσιανική εποχή όπου όλοι οι άνθρωποι θα αναγνωρίζουν ότι ανήκουν σε μια μεγάλη κοινότητα για την εγκατάσταση της Βασιλείας του Θεού στην γη».
Το επεισόδιο της εκδίωξης των Σιωνιστών από το Μόναχο δείχνει το μέγεθος της πάλης ιδεών που ήταν υποχρεωμένο να διεξαγάγει το Σιωνιστικό κίνημα προκειμένου να προσεταιριστεί τον παγκόσμιο Εβραϊσμό. Η συντριπτική πλειοψηφία των απανταχού Εβραίων εξακολουθούσε να αντιλαμβάνεται την Εβραϊκή της ταυτότητα με τους πνευματικούς όρους που αναφέραμε παραπάνω. Δρομολογώντας το σχέδιο για την οικοδόμηση του Εβραϊκού κράτους, οι Σιωνιστές έπρεπε να στοχεύουν στην αποδοχή της εθνικής ιδέας από ολοένα και ευρύτερα στρώματα Εβραίων της διασποράς, και παράλληλα, στην αλλαγή του τρόπου με τον οποίο οι ίδιοι οι Εβραίοι κατανοούσαν την Εβραϊκότητα τους. ΄Έπρεπε να ανοικοδομήσουν το ίδιο το έθνος του Ισραήλ που είχε πάψει να υπάρχει από το 70μ.Χ. όταν οι Ρωμαίοι κυρίευσαν τα Ιεροσόλυμα και κατέστρεψαν τον Ναό του Σολομώντα.

Γη της Επαγγελίας, Γη της Κατάκτησης

Το Κογκρέσο της Βασιλείας προοριζόταν από τον Θεόδωρο Χερτσλ να αποτελέσει ένα ιδιόμορφο περιφερόμενο κοινοβούλιο του παγκόσμιου Εβραϊσμού. Οι αντιπρόσωποι που συμμετείχαν ήταν εκλεγμένοι από τις εβραϊκές κοινότητες της διασποράς, αποτελούσαν την αφρόκρεμα της Σιωνιστικής διανόησης και ανήκαν σε Σιωνιστικές ομάδες που μέχρι τότε δρούσαν αποσπασματικά, χωρίς κεντρική καθοδήγηση και με αυτόνομες επιδιώξεις η κάθε μια. Μέσω των τακτικών συνεδριάσεων του Κογκρέσου (κάθε δύο χρόνια) ο Χερτσλ φιλοδοξούσε να δημιουργήσει έναν ενιαίο πολιτικό χώρο όπου όλες οι συνιστώσες του κινήματος θα μπορούσαν να συναντηθούν, να ανταλλάξουν απόψεις και να καταλήξουν σε συμβιβασμούς προκειμένου να συντονίσουν τις ενέργειες τους για την αποτελεσματικότερη προώθηση της υπόθεσης του Εβραϊκού Κράτους. Ο τελικός στόχος δεν ήταν άλλος από την συγκρότηση ενός συνεκτικού διεθνούς κινήματος που στους κόλπους του θα συνυπήρχαν όλες οι διαφορετικές εκφάνσεις της Σιωνιστικής ιδεολογίας, χωρίς αυτή η πολυφωνία να γίνεται τροχοπέδη για τις εθνικές φιλοδοξίες των Εβραίων.
Η δημιουργία της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης, του Εβραϊκού Πρακτορείου για την μετανάστευση και του Εβραϊκού Εθνικού Ταμείου για την εξαγορά γης στην Παλαιστίνη, ήταν η θεσμική έκφραση της ενότητας που επιτεύχθηκε και φανέρωναν την σύμπνοια που υπήρχε μεταξύ των τριών βασικών τάσεων του κινήματος σε ότι αφορά τις βασικές αρχές πάνω στις οποίες θα στηριζόταν το Σιωνιστικό εγχείρημα. Ανεξάρτητα αν κάποιος ήταν οπαδός του συντηρητικού Σιωνιστικού μοντέλου που πρότεινε ο Χερτσλ (Πολιτικός Σιωνισμός), ή αν υποστήριζε τον Σιωνισμό με σοσιαλιστικές αποχρώσεις του Μπεν-Γκούριον (Εργατικός Σιωνισμός), ή αν τέλος τασσόταν με το μέρος του Πολιτιστικού Σιωνισμού του Αχάντ Χαάμ, ο κοινός παρονομαστής που ένωνε τα παρακλάδια του κινήματος ήταν η πεποίθηση που πρώτος εξέφρασε ο Χερτσλ ότι η μόνη φόρμουλα για την πραγματοποίηση της Σιωνιστικής εθνικής ιδέας ήταν το καθαρό Εβραϊκό Κράτος. Ο Χερτσλ που στο Κογκρέσο της Βασιλείας εκτέλεσε χρέη προέδρου, εκμεταλλεύτηκε την πλεονεκτική θέση που του εξασφάλιζε το αξίωμα του για να επιβάλει τις θεωρίες του περί φυλετικής καθαρότητας στους συμμετέχοντες και πέτυχε να συμπεριλάβει τις θέσεις του στο επίσημο πρόγραμμα που εκδόθηκε μετά το τέλος των εργασιών. Επίτευγμα αναμφίβολα σημαντικό, αφού το Πρόγραμμα της Βασιλείας αποτέλεσε την ληξιαρχική πράξη γέννησης του κινήματος και έθεσε τις βάσεις για την μελλοντική του πορεία.
Η επικράτηση των δεξιών εθνικιστών στο Κογκρέσο αποδυνάμωσε τα σκόρπια φιλειρηνικά στοιχεία που υπήρχαν μέσα σε όλες τις Σιωνιστικές ομάδες, μεμονωμένες φωνές αμφισβήτησης που πίστευαν πως η ειρηνική συνύπαρξη με τους Άραβες ήταν ο μόνος τρόπος για να νομιμοποιηθεί πολιτικά και ηθικά η ίδρυση Εβραϊκού Κράτους. Ήλπιζαν ότι η εβραϊκή μετανάστευση στην Παλαιστίνη θα αποτελούσε παράγοντα προόδου και ευημερίας για την ευρύτερη περιοχή. Οικοδομώντας σχέσεις εμπιστοσύνης και αμοιβαίας κατανόησης με τους αυτόχθονες Άραβες, η εβραϊκή κοινότητα των εποίκων θα συνεργαζόταν με το Αραβικό στοιχείο και θα έθετε την τεχνογνωσία που είχε αποκτήσει στις περισσότερο προηγμένες κοινωνίες της Δύσης και τα κεφάλαια που θα μετέφερε στην Παλαιστίνη από τη διασπορά, στην υπηρεσία της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Αποτέλεσμα αυτής της σύμπραξης Εβραίων και Αράβων θα ήταν η δημιουργία μίας ισχυρής τοπικής οικονομίας που θα καθιστούσε την Παλαιστίνη μία δυναμικά ανερχόμενη κοινωνία εφάμιλλη των «πολιτισμένων» κοινωνιών της Δύσης.
Η ηθελημένη ασάφεια που εμπεριέχοταν σε αυτή την ειδυλλιακή πρόγνωση ήταν το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα συνέβαιναν όλα αυτά. Στην πραγματικότητα, οι οπαδοί της ειρηνικής συνύπαρξης με τους Άραβες είχαν χάσει από νωρίς τη μάχη για την πρωτοκαθεδρία στο εσωτερικό του Σιωνιστικού κινήματος. Έχοντας διαγνώσει την κατεύθυνση που είχε πάρει το κίνημα, ο εξέχων Εβραίος φιλόσοφος και επιφανές μέλος της φιλειρηνικής πτέρυγας του Σιωνισμού Μάρτιν Μπούμπερ διερωτάτο:

«Θέλετε να έλθετε εδώ σαν φίλος, αδελφός, μέλος της κοινότητος των λαών της Μέσης Ανατολής ή σαν εκπρόσωποι της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού;».

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας του Σιωνισμού, οι ειρηνόφιλοι περιορίστηκαν στο ρόλο μίας περιθωριοποιημένης εσωτερικής αντιπολίτευσης που σε καμία στιγμή δε μπόρεσε να αποτρέψει τον εκφυλισμό του Σιωνιστικού ιδεώδους της «επιστροφής» στην Παλαιστίνη, σε ένα εθνοφυλετικό όραμα κατάκτησης και υφαρπαγής των Παλαιστινιακών εδαφών. Στο νέο κράτος του Ισραήλ οι ανθρωπιστές ειρηνόφιλοι δε βρήκαν πολιτική αντιπροσώπευση σε κανέναν από τους κυρίαρχους πολιτικούς σχηματισμούς και συσπειρώθηκαν στον εξωκοινοβουλευτικό χώρο με τη δημιουργία του ειρηνιστικού κινήματος Britt Shalom, στοιχείο ενδεικτικό της πολιτικής τους αδυναμίας.
Το μοντέλο μετανάστευσης που τελικά κατέληξε να υιοθετήσει το Σιωνιστικό κίνημα βασίστηκε σε δύο αυστηρά εθνικιστικές αρχές, την αρχή της εβραϊκής πλειοψηφίας ως απαραίτητη προϋπόθεση για την ίδρυση ενός ανεξάρτητου Εβραϊκού κράτους και την επίκληση της «Πατριαρχικής Υπόσχεσης» προς τον περιπλανώμενο Εβραϊκό λαό. Η ανάγκη για τη συγκρότηση εβραϊκής πλειοψηφίας δεν σχετίζεται με τις δυσχερείς πληθυσμιακές συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκε η εβραϊκή μετανάστευση στην Παλαιστίνη, αλλά απορρέει από την ευρύτερη προβληματική του Σιωνισμού πάνω σε ζητήματα εθνικού χαρακτήρα, καθώς και από την σιωνιστική αντίληψη για τα στοιχεία που συνιστούν ένα έθνος. Αυτή η διάκριση είναι σημαντική γιατί μας βοηθά να κατανοήσουμε όχι μόνο τις εβραϊκές ενέργειες που προηγήθηκαν της συγκρότησης του κράτους του Ισραήλ αλλά και την μορφή και το περιεχόμενο που δόθηκε σε αυτό μετά την ίδρυσή του. Αναφερόμαστε εδώ στην αρχή της εθνικής καθαρότητας του κράτους, που στο σύγχρονο Ισραήλ κατοχυρώνεται θεσμικά μέσω του Νόμου της Επιστροφής, του Νόμου περί Ιδιοκτησίας των Απόντων και του Νόμου περί Ισραηλινής Ιθαγένειας. Πρόκειται για νομοθετήματα που σχεδιάστηκαν με βάση φυλετικά κριτήρια και κωδικοποιούν τις φυλετικές διακρίσεις σε βάρος των Ισραηλινών Αράβων υποβιβάζοντας τους σε πολίτες β΄ κατηγορίας.
Ο διαπρεπής Εβραίος αντισιωνιστής ιστορικός Finkelstein εντοπίζει τις πνευματικές ρίζες του εβραϊκού εθνικισμού στο κίνημα του Γερμανικού Ρομαντισμού που ήταν αποτέλεσμα της αντίδρασης στον ορθολογισμό και τον φιλελευθερισμό της Γαλλικής Επανάστασης. Σε αντίθεση με το Γαλλικό ρεπουμπλικανικό μοντέλο που οικοδομεί την εθνική ταυτότητα γύρω από την ιδιότητα του πολίτη και τις κοινές δημοκρατικές αξίες, η αντίληψη που οι Γερμανοί ρομαντικοί εθνικιστές είχαν για το έθνος εμπεριέχει την ιδέα της ύπαρξης οργανικών σχέσεων μεταξύ των μελών μίας εθνικής κοινότητας. Τα άτομα με κοινή εθνική καταγωγή συνδέονταν με ένα «φυσικό» δεσμό αίματος που συντελούσε στην ενότητά τους ενώ ταυτόχρονα απέκλειε το ίδιο «φυσικά» άτομα με αλλότρια εθνική προέλευση. Η εμμονή των Σιωνιστών για τη δημιουργία ενός εβραϊκού εθνικού κράτους προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από την αποδοχή ενός ορισμού του Έθνους ως οργανικής οντότητας και την υιοθέτηση από μέρους τους του αντισημιτικού επιχειρήματος ότι οι διάσπαρτοι ανά τον κόσμο Εβραίοι αποτελούσαν «ξένα σώματα» μέσα στα έθνη στα οποία υπήρχαν ενσωματωμένοι για χιλιάδες χρόνια. Ο αντισημιτισμός ήταν φυσική συνέπεια της αφύσικης κατάστασης στην οποία είχε περιέλθει το εβραϊκό έθνος, το οποίο ήταν κατακερματισμένο και παντού συνιστούσε μειονότητα έναντι μίας «υγιούς» εθνικής πλειοψηφίας. Στην ομιλία που απηύθυνε στο πρώτο Σιωνιστικό Κογκρέσο ο αντιπρόεδρος Μαξ Νορντάου υποστήριξε ότι:

«…[Ο Εξόριστος Εβραίος] δεν αποκαλεί σπίτι του τη γη στην οποία γεννήθηκε. Όταν επιχειρεί να συναναστραφεί τους συμπατριώτες του, αυτοί τον αποκρούουν. Δεν έχει έδαφος κάτω από τα πόδια του ή μια κοινότητα στην οποία είναι πλήρες μέλος. Με τους Χριστιανούς συμπολίτες του δεν μπορεί να υπολογίζει σε δίκαια αντιμετώπιση και πολύ λιγότερο στα ευγενή αισθήματα τους. Με τους Εβραίους συμπατριώτες του έχει χάσει κάθε επαφή: αισθάνεται ότι ο κόσμος τον μισεί και αδυνατεί να ανακαλύψει ένα μέρος όπου θα βρει την ζεστασιά που επιζητάει».

Η λύση σύμφωνα με τους Σιωνιστές ήταν να συγκροτηθούν οι ίδιοι οι Εβραίοι ως πλειοψηφία σε μια εθνική εστία που οι Μεγάλες Δυνάμεις θα τους παραχωρούσαν για αυτόν τον σκοπό. Το ότι αυτή έμελλε να συσταθεί στην Παλαιστίνη ήταν αποτέλεσμα των επιδέξιων πολιτικών χειρισμών των Σιωνιστών ηγετών που πέτυχαν να έρθουν σε συνεννόηση πρώτα με τη Μεγάλη Βρετανία και αργότερα με τις ΗΠΑ και συμφώνησαν στην από κοινού εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.
Το δεύτερο σκέλος της στρατηγικής των Σιωνιστών για τη μαζική μετανάστευση των Εβραίων στην Παλαιστίνη συνίστατο στην πολιτική και ιδεολογική αξιοποίηση του θρησκευτικού μύθου της «Πατριαρχικής Υπόσχεσης». Ο κοσμικός χαρακτήρας της Σιωνιστικής ιδεολογίας υπέστη μία αξιοσημείωτη μετάλλαξη προς μία θρησκειοκεντρική θεώρηση των πραγμάτων όταν το Σιωνιστικό σχέδιο προσέλαβε την τελική του μορφή και οριστικοποιήθηκε ότι η Παλαιστίνη θα ήταν ο τελικός προορισμός της μετοίκησης και συγκέντρωσης των Εβραίων σε μία ενιαία εθνική εστία. Η Υπόσχεση που σύμφωνα με τα ιερά κείμενα της Ιουδαϊκής θρησκευτικής παράδοσης έλαβε ο Μωυσής από τον ίδιο τον Θεό του Ισραήλ (Γιαχβέ) για ιδιοκτησία και αποκλειστική χρήση της Γης του Ισραήλ από το εβραϊκό έθνος, κατέκτησε κεντρική θέση στη σιωνιστική επιχειρηματολογία περί του νόμιμου χαρακτήρα της εβραϊκής διεκδίκησης των Παλαιστινιακών εδαφών. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν οι Σιωνιστές ηγέτες να υπερασπιστούν το δίκαιο ενός κατακτητικού εγχειρήματος που συνεπαγόταν τη μαζική εγκατάσταση εβραίων εποίκων από όλα τα μέρη του κόσμου, τη σταδιακή απαλλοτρίωση Αραβικών γαιών και τη συνακόλουθη εκδίωξη των Αράβων που ήδη κατοικούσαν εκεί, αν όχι μέσα από την επίκληση μίας «ανώτερης εντολής» που υπερτερούσε τόσο του ανθρωπιστικού δικαίου όσο και των κανόνων της συμβατικής ηθικής; Είναι σαφές πως η δημιουργία του εβραϊκού κράτους και η απόκτηση ζωτικού χώρου για τις μάζες των εβραίων μεταναστών που κατέφταναν στην Παλαιστίνη, ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί χωρίς την παράλληλη εκκένωση της χώρας από τους Άραβες κατοίκους της, είτε μέσω της οικειοθελούς αποχώρησης, είτε μέσω της βίαιης μεταφοράς τους. Ο Γιόραμ Μπεν Πόραθ, ηγέτης της Παλαιάς Φρουράς του Σιωνιστικού κινήματος έγραφε το 1972:

«Δεν υπάρχει σιωνισμός, αποικισμός του εβραϊκού κράτους, χωρίς εκδίωξη των Αράβων και απαλλοτρίωση των εδαφών τους».

Η «Πατριαρχική Υπόσχεση» που ερμηνεύεται ως μία σύμβαση του έθνους του Ισραήλ με τον ίδιο το Θεό, αποτέλεσε μηχανισμό ψυχολογικής άμυνας έναντι των αγριοτήτων που αυτό ήταν αναγκασμένο να διαπράξει στο βωμό της πραγμάτωσης της Σιωνιστικής εθνικής ιδέας. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούσε η Yishuv (εβραϊκή κοινότητα της Παλαιστίνης) να δικαιολογήσει την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων. Η συλλογική συνείδηση των Εβραίων παρέμενε καθαρή αφού εκκαθαρίζοντας Παλαιστίνιους η Χαγκάνα, η Ιργκούν και τα υπόλοιπα ένοπλα σώματα του μελλοντικού κράτους του Ισραήλ δεν εκπλήρωναν μόνο το εθνικό όραμα για επανένωση του εβραϊκού έθνους αλλά επιτελούσαν έργο θεάρεστο. Ας μη ξεχνάμε ότι η συνθήκη με τον ίδιο το Θεό έχει και το χαρακτήρα μιας απαράβατης εντολής στην οποία κάθε άνθρωπος οφείλει να υποταχθεί. Και η κατάκτηση της Παλαιστίνης από τους Εβραίους ήταν σύμφωνα με την Πεντάτευχο θέλημα Θεού.
Η επιλογή της Παλαιστίνης ως τελικού προορισμού είχε λοιπόν σαν αποτέλεσμα τη θρησκευτική αφύπνιση πολλών στελεχών του Σιωνισμού και την ανάπτυξη ενός φονταμενταλιστικού θρησκευτικού ρεύματος μεταξύ των Εβραίων εθνικιστών. Η θρησκευτική διαπαιδαγώγηση των οπαδών του Σιωνισμού και η ενίσχυση της θρησκευτικής τους συνείδησης κατέστη επιβεβλημένη προκειμένου να ενδυναμωθεί η πίστη τους στον μύθο της «Γης της Επαγγελίας» και να διασφαλιστεί η αφοσίωση τους στην υπόθεση της δημιουργίας Εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη.
Οι επιπτώσεις της θρησκευτικής αφύπνισης στους κόλπους του πρώιμου Σιωνισμού είναι αισθητές ακόμη και σήμερα, στη θεσμική διάρθρωση του κράτους του Ισραήλ. Ο ρόλος που διαδραματίζει ο ορθόδοξος ιουδαϊσμός στο δημόσιο βίο του Ισραηλινού κράτους είναι θεμελιώδης. Σχολιάζοντας αυτήν την εξάρτηση μιας φαινομενικά κοσμικής πολιτείας από τη θρησκεία ο Ισραηλινός αντιφρονών Uri Davis αποκαλεί το Ισραήλ «θεοκρατία» και μας πληροφορεί ότι υπό το παρόν καθεστώς «ο πολιτικός γάμος απαγορεύεται και πρέπει να επικυρωθεί νομικά από θρησκευτικό δικαστήριο. Τα θρησκευτικά δικαστήρια είναι επίσημα κρατικά όργανα και το προσωπικό τους πληρώνεται από την πολιτεία».
Επίσης, ιδιαίτερης μνείας χρήζει η πολιτική απήχηση που έχουν τα ακροδεξιά θρησκευτικά κόμματα στο Ισραήλ. Τα κόμματα αυτά έχουν φανατικούς οπαδούς μεταξύ των εξτρεμιστών εβραίων εποίκων, εκπροσωπούνται στην Κνεσέτ (Βουλή) και ασκούν επιρροή στην εκπαιδευτική και εξωτερική πολιτική του εβραϊκού κράτους μέσω της συμμετοχής τους σε κυβερνητικούς συνασπισμούς.
Χρόνια αργότερα, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Γιτζάκ Ράμπιν θα πλήρωνε με την ζωή του αυτήν την πολιτική υποδαύλισης του ιουδαϊκού θρησκευτικού μίσους όταν δολοφονήθηκε από τον Γιτζάκ Αμίρ, έναν Εβραίο τρομοκράτη, απόφοιτο των ταλμουδικών ιερατικών σχολών και μέλους μιας ακροδεξιάς παραθρησκευτικής ομάδας συνωμοτών που θεωρούσε τον Ράμπιν προδότη. Ο Ράμπιν είχε υπογράψει τις Συμφωνίες του Όσλο που προέβλεπαν μια μικρή παραχώρηση εδαφών στους Παλαιστίνιους. Για τον Αμίρ και τους συνεργάτες του αυτή η ενέργεια ήταν κόντρα στον Θεϊκό Νόμο και την βούληση του ίδιου του Θεού, όπως αυτή εκφράστηκε στην Υπόσχεση που έδωσε στους Εβραίους.
Υπάρχουν σαφείς ενδείξεις πως ιστορικοί πατέρες του Σιωνισμού όπως ο Μοσέ Νταγιάν, ενώ ανακαταλάμβαναν την Παλαιστίνη για λογαριασμό των εβραίων, αντιλαμβάνονταν την αποστολή τους με όρους μεσσιανικούς, σαν μία επανάληψη της κατάκτησης της Γης του Ισραήλ από το βιβλικό διάδοχο του Μωυσή, Ιησού του Ναυή και της εκκαθάρισης της από τις ειδωλολατρικές φυλές που κατοικούσαν εκεί. Οι περιγραφές των σφαγών που διέπραξε ο Ιησούς του Ναυή σε βάρος των φυλών που υπέτασσε στον πόλεμο υπάρχουν αυτούσιες μέσα στο «Βιβλίο των Αριθμών» και φαίνεται πως λειτούργησαν εν είδει στρατιωτικού εγχειριδίου για τους στρατηγούς του Ισραηλινού Πολέμου της Ανεξαρτησίας του 1948 σε ό,τι αφορά τη μεταχείριση που επεφύλαξαν στους ηττημένους Παλαιστίνιους.
Λέει το Βιβλίο των Αριθμών: «Ο Κύριος του παρέδωσε τους Χαναναίους. Ο Ισραήλ τους εξόντωσε αυτούς και τις πόλεις τους». Για τους Αμορίτες γράφει: «τους έπληξαν αυτόν και τους υιούς του και όλο τον λαό του, σε σημείο που δεν έμεινε κανείς επιζών και κατέλαβαν τη χώρα του». Τέλος, το Δευτερονόμιο επιβεβαιώνει την μοίρα των Αμοριτών: «Αφού ο Κύριος, ο Θεός σου θα σου επιτρέψει να μπεις σε αυτήν τη χώρα και θα έχει σκορπίσει μπροστά σου τα πολυάριθμα έθνη… θα τα εξοντώσεις τελείως». Αντίστοιχα ο Μεναχέμ Μπέγκιν έγραψε για τη σφαγή στο χωριό Ντέιρ Γιασσίν, όπου το 1948 στρατεύματα της Ιργκούν κατέσφαξαν 254 άοπλους Άραβες χωρικούς, ότι:

«Η Χαγκάνα πραγματοποιούσε νικηφόρες επιθέσεις σε άλλα μέτωπα…. Πανικόβλητοι οι Άραβες τρέπονταν σε φυγή φωνάζοντας: Ντέιρ Γιασσίν! Ντέιρ Γιασσίν!».

Πάντως, οφείλουμε να τονίσουμε ότι η αναγωγή της βιαιότητας που χαρακτήρισε τις πολεμικές ενέργειες της Χαγκάνα κατά τον πόλεμο του 1948 σε κίνητρα που σχετίζονται αποκλειστικά με τον θρησκευτικό φανατισμό, θα είχε ως συνέπεια τη συσκότιση της πολιτικής και στρατηγικής σκοπιμότητας που αυτή η επίδειξη βαρβαρότητας εξυπηρετούσε. Οι εβραίοι στρατηγοί υιοθέτησαν στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας μία εργαλειακή άποψη της υπέρμετρης βίας και της εφαρμογής της εναντίον του εχθρού. Ο τρόμος που προκάλεσε στον Αραβικό άμαχο πληθυσμό η σφαγή του Ντέιρ Γιασσίν αποτέλεσε την αόρατη εμπροσθοφυλακή του εβραϊκού στρατού που προπορευόταν των μονάδων της Χαγκάνα, έτρεπε τους Άραβες σε φυγή και κέρδιζε τις μάχες για λογαριασμό του Ισραηλινού στρατού χωρίς αυτός να χρειαστεί να ρίξει ούτε έναν πυροβολισμό. Η τρομακτική φήμη της βαρβαρότητας των εβραίων καλλιεργήθηκε ως ένα σημείο σκόπιμα από τους εβραίους στρατηγούς αποσκοπώντας στην πρόκληση μαζικής υστερίας και πανικού μεταξύ των Αράβων. Για τους Σιωνιστές ήταν προτιμότερη μία νίκη που θα συνοδευόταν από τη φυγή των Παλαιστινίων, παρά μία κατοχή εδαφών με Αραβική πληθυσμιακή πλειοψηφία. Η άσκηση υπέρμετρης βίας αναδείχτηκε σε επίσημη πολιτική από το Ισραηλινό κράτος στα χρόνια που ακολούθησαν και ενσωματώθηκε στο επίσημο στρατιωτικό δόγμα του Ισραήλ μέσω της έννοιας της «αποτρεπτικής ικανότητας»του Ισραηλινού στρατού. Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής τα έχουμε δει επανειλημμένα στις επιδρομές που έχει κατά καιρούς πραγματοποιήσει το Ισραήλ στην μαρτυρική Γάζα, στον Νότιο Λίβανο και αλλού.

Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών: Θύμα ή Θύτης;

Η επικράτηση του Ισραήλ έναντι του Αραβικού συνασπισμού στον πόλεμο του 1967, έμεινε στην ιστορία σαν η σύγχρονη εκδοχή του βιβλικού μύθου της νίκης του Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ. Ένα «μικρό» και «ευάλωτο» κράτος σύρθηκε από τους πολεμοχαρείς γείτονές του σε μία άνιση αναμέτρηση από την έκβαση της οποίας δεν κρινόταν απλώς η απώλεια κάποιων εδαφών ή ο υποβιβασμός του Ισραήλ σε μια σχέση υποτέλειας έναντι των Αράβων, αλλά η ίδια η επιβίωση του Εβραϊκού κράτους. Αυτή η ερμηνεία της σύγκρουσης του 1967 αποτελεί προέκταση του μύθου του Ισραήλ ως κράτους που τελεί υπό συνεχή υπαρξιακή απειλή και που συνεπώς είναι υποχρεωμένο να κάνει χρήση κάθε μέσου ώστε να διασφαλίσει το «δικαίωμα του να υπάρχει». Σύμφωνα με την Ισραηλινή προπαγάνδα η μοίρα που επιφυλάσσεται στους Εβραίους του Ισραήλ σε περίπτωση που ηττηθούν στο πεδίο της μάχης είναι ένα νέο Ολοκαύτωμα, με τους Άραβες στο ρόλο των επίδοξων μιμητών της Ναζιστικής θηριωδίας.
Στην πραγματικότητα η υπαρξιακή απειλή έχει πάψει να υφίσταται για το Ισραήλ από την εποχή του Πολέμου της Ανεξαρτησίας. Ήδη από το 1956, με την πειστική νίκη του σε βάρος της Αιγύπτου και την εγκατάσταση Ισραηλινών στρατευμάτων που θα του εξασφάλιζαν τον έλεγχο της Διώρυγας του Σουέζ, το Ισραήλ ανήγγειλε την έλευσή του στο διεθνές προσκήνιο ως κορυφαίας δύναμης στη Μέση Ανατολή. Από εδώ και στο εξής το ρόλο του ισχυρού στις περιφερειακές συγκρούσεις θα διαδραματίζει το Εβραϊκό κράτος και μέσω της ισχύος του θα έχει τη δυνατότητα να υπαγορεύει και να καθορίζει τις εξελίξεις στην περιοχή. Είναι συνεπώς αδόκιμος ο ιστορικός ρόλος που η επίσημη Σιωνιστική ιστοριογραφία επιχειρεί να αποδώσει στο Ισραήλ, του θύματος που συμπαρασύρεται από τις εξελίξεις και απλώς αντιδρά στις προκλήσεις του Αραβικού ρεβανσισμού.
Σε ό,τι αφορά τον πόλεμο του 1967, είναι σαφές ότι το Ισραήλ επιθυμούσε την ένοπλη σύρραξη με τους Άραβες και έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να την πετύχει. Όλες οι ενέργειες της Ισραηλινής διπλωματίας και του στρατού πριν την έναρξη των εχθροπραξιών συνάδουν στο παραπάνω συμπέρασμα, αφού σαν μοναδικό αποτέλεσμα είχαν το σαμποτάρισμα των προσπαθειών για διπλωματική διευθέτηση της κρίσης και την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης προκειμένου να εξωθηθεί η Αίγυπτος σε μία κήρυξη πολέμου κατά του Ισραήλ. Η σφοδρή επιθυμία των ισραηλινών για πόλεμο γίνεται καλύτερα αντιληπτή αν ληφθεί υπόψη η αποδεδειγμένη στρατιωτική υπεροχή τους. Πράγματι, όλες οι εκτιμήσεις ξένων μυστικών υπηρεσιών σχετικά με τη μαχητική ικανότητα των αντίπαλων πλευρών συμφωνούσαν πως «το Ισραήλ θα επικρατούσε σε ένα πόλεμο εναντίον όλων των Αραβικών κρατών, όποιο κι αν χτυπούσε πρώτο, εντός εβδομάδος το πολύ». Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Lindon Johnson σε συνάντηση που είχε με τον Ισραηλινό Υπουργό Εξωτερικών Abba Eban είπε ότι «όλοι οι άνθρωποι των μυστικών μας υπηρεσιών συμφωνούν ότι εάν η Αίγυπτος επιτεθεί, θα τη συντρίψετε». Αλλά και μεταξύ των διοικητών των Ι.Α.Δ. (Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων) υπήρχε διάχυτη η πεποίθηση ότι οι Εβραίοι θα κατήγαγαν μια συντριπτική νίκη, ότι το Ισραήλ ήταν καλύτερα προετοιμασμένο και ότι «τα στρατεύματα του ήταν τεχνολογικά πιο προηγμένα» από αυτά των αντιπάλων του.
Αλλά και σε επίπεδο δυνάμεων που παρατάχθηκαν στο πεδίο της μάχης το Ισραήλ παρά το μικρό του γεωγραφικό μέγεθος και το έλλειμμα σε πληθυσμιακό δυναμικό, ουδέποτε εξαναγκάστηκε να διεξάγει μάχη με αριθμητικό μειονέκτημα κατά τη διάρκεια των έξι ημερών που διήρκεσε η σύγκρουση. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι το Ισραήλ κατάφερε να κινητοποιήσει ένα σύνολο 264.000 ετοιμοπόλεμων στρατιωτών σε όλα τα μέτωπα αξιοποιώντας στο έπακρο το θεσμό των εφέδρων, έναντι 280.000 μαχητών που αριθμούσαν οι συνδυασμένες δυνάμεις Αιγύπτου (150.000), Συρίας (75.000) και Ιορδανίας (55.000).
Το τακτικό μειονέκτημα που αντιμετώπιζε η Ισραηλινή αεροπορία, διέθετε μόλις 197 μαχητικά αεροσκάφη έναντι 812 Αραβικών, ουσιαστικά εκμηδενίστηκε από την αιφνιδιαστική επιδρομή που πραγματοποίησαν οι Ισραηλινοί τον Ιούνιο του 1967 ενάντια στα καθηλωμένα αεροσκάφη της Αιγυπτιακής αεροπορίας στο Σαρμ-Ελ-Σέικ. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης, 400 αεροσκάφη καταστράφηκαν ολοσχερώς και πάνω από 100 Αιγύπτιοι πιλότοι έχασαν τη ζωή τους χωρίς καν να προλάβουν να σηκωθούν από το έδαφος. Εάν στα παραπάνω προσθέσουμε και το τραγικό επίπεδο στο οποίο βρισκόταν το αξιόμαχο του Ιορδανικού βασιλικού στρατού, ο Finkelstein χαρακτηρίζει «χίμαιρα» το Ιορδανικό μέτωπο, συνειδητοποιούμε ότι η προ1967 ισορροπία δυνάμεων μάλλον ευνοούσε το Ισραήλ και καθιστούσε τον πόλεμο μια ορθολογική επιλογή για την Ισραηλινή πολιτική ηγεσία.
Σε ό,τι αφορά την απρόκλητη επίθεση κατά της Αιγυπτιακής αεροπορίας στο Σινά, δε θα ήταν υπερβολή να λέγαμε ότι χάρη σε αυτό το προληπτικό χτύπημα το Ισραήλ κέρδισε τον πόλεμο του 1967. Η επίσημη δυτική ιστοριογραφία ανασκεύασε με θαυμαστή επιτυχία τα γεγονότα εκείνης της ημέρας. Είναι απορίας άξιον πώς μια επίθεση που συνιστά το ακριβές αντίγραφο του βομβαρδισμού του Περλ Χάρμπορ από τους Ιάπωνες, τον οποίο σύσσωμοι οι Δυτικοί ιστορικοί έσπευσαν να καταδικάσουν ως απρόκλητη, επιθετική ενέργεια, αναγορεύθηκε από τους ιστορικούς του 1967 σε επιβεβλημένη ενέργεια αυτοάμυνας εκ μέρους του Ισραήλ. Το στρατηγικό όφελος που αποκόμισαν οι Ισραηλινοί από την καταστροφή της Αιγυπτιακής αεροπορίας έπαιξε αποφασιστικό ρόλο για την τελική έκβαση του πολέμου, αφού τους εξασφάλισε υπεροπλία στον αέρα και τη βεβαιότητα ότι από εδώ και στο εξής οι Ισραηλινές δυνάμεις θα αγωνιζόντουσαν έχοντας τακτικό πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων τους. Οι Ισραηλινοί κέρδισαν σημαντικές μάχες του πολέμου χάρις στην κάλυψη που τους παρείχε η πολεμική αεροπορία τους κάτι στο οποίο δε μπορούσαν να υπολογίζουν οι Άραβες.
Βεβαίως είναι αλήθεια ότι της αεροπορικής επιδρομής στο Σινά προηγήθηκε η αποπομπή από τον Αιγύπτιο πρόεδρο Νάσσερ της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ (UNEF) που στάθμευε στη χερσόνησο του Σινά. Είναι επίσης αλήθεια ότι ο Νάσσερ διέταξε τη μεταφορά στρατευμάτων στα σύνορα με το Ισραήλ και απαγόρευσε τη διέλευση Ισραηλινών πλοίων από τα στενά του Τιράν. Ωστόσο, εάν το Ισραήλ επιθυμούσε πραγματικά την προστασία του από την Αιγυπτιακή επιβουλή, θα μπορούσε να είχε δεχτεί την πρόταση του τότε Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ U Thant για αναδίπλωση και αναδιάταξη της UNEF κατά μήκος της συνοριακής γραμμής του Σινά αλλά αυτή τη φορά στο έδαφος του Ισραήλ. Από εκεί η UNEF θα μπορούσε να προστατέψει εξίσου αποτελεσματικά το Ισραήλ σε περίπτωση Αιγυπτιακής επίθεσης. Μέχρι το Ισραήλ να εξαπολύσει την επίθεσή του Σινά, τα Αιγυπτιακά στρατεύματα σε καμία στιγμή δεν μετέβαλαν την αμυντική τους διάταξη. Πολλά χρόνια αργότερα ο Menachem Begin, που τον Ιούνιο του 1967 συμμετείχε στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας παραδεχόταν ότι,

«Οι συγκεντρώσεις αιγυπτιακών δυνάμεων στις εισόδους του Σινά δεν αποδείκνυαν ότι ο Νάσσερ ετοιμαζόταν να μας επιτεθεί. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Εμείς αποφασίσαμε να του επιτεθούμε».

Όσο για το κλείσιμο των Στενών του Τιράν, ο εμπορικός αποκλεισμός που επιχειρήθηκε εναντίον του Ισραήλ ήταν αμφίβολης στρατηγικής χρησιμότητας για την Αίγυπτο. Εφαρμόστηκε κατά τρόπο αναποτελεσματικό, στόχευε στο λιμάνι της Εϊλάτ από το οποίο διαμετακομιζόταν μόλις το 5% του Ισραηλινού εμπορίου και αφορούσε πλοία με Ισραηλινή σημαία τα οποία ανέκαθεν χρησιμοποιούσαν άλλες θαλάσσιες οδούς για την πραγματοποίηση των δρομολογίων τους. Το Ισραήλ αντέδρασε με ισοπεδωτική βία σε μια κίνηση του Νάσσερ εν πολλοίς συμβολική.
Η αλήθεια είναι ότι η Αιγυπτιακή συγκέντρωση στρατευμάτων στο Σινά καθώς και το κλείσιμο των Στενών ήταν δύο κινήσεις εντυπωσιασμού στις οποίες προέβη ο Νάσσερ ως αντίποινα στις συνεχιζόμενες προκλήσεις του Ισραήλ ενάντια στη Συρία και την Ιορδανία, δύο χωρών που είχαν συνάψει συμμαχία με την Αίγυπτο. Ο στόχος των Ισραηλινών επιθέσεων κατά της Συρίας και της Ιορδανίας δεν ήταν τόσο η στρατιωτική αποδυνάμωση των δύο αυτών χωρών, αλλά η διάσπαση της Αραβικής ενότητας και ο διασυρμός της δημόσιας εικόνας του Νάσσερ ως κατ’ εξοχήν εκφραστή και πρωτοπόρου του Αραβικού εθνικισμού. Οι προκλήσεις του Ισραήλ κορυφώθηκαν με την επιδρομή στο χωριό Σαμού στην Δυτική Όχθη της Ιορδανίας. Με το πρόσχημα ότι αποτελούσε ορμητήριο των Παλαιστίνιων κομάντος στις τρομοκρατικές επιχειρήσεις που εξαπέλυαν εναντίον του Ισραήλ, ο Ισραηλινός στρατός εισέβαλε στο Ιορδανικό έδαφος, επιτέθηκε στο χωριό και κατέστρεψε μεθοδικά 125 κατοικίες, μια κλινική, ένα σχολείο και ένα εργαστήριο, σκοτώνοντας 18 Ιορδανούς στρατιώτες. Οι εφημερίδες της Ιορδανίας κατηγόρησαν τον Νάσσερ για την απραξία του και τον λοιδορούσαν για την κενή του ρητορεία. Ο Αιγύπτιος Πρόεδρος τέθηκε ενώπιον ενός πραγματικού υπαρξιακού διλήμματος: Να παραμείνει θεατής στα γεγονότα και να δει το όραμα του για ένα ενωμένο Αραβικό έθνος να διαλύεται, ή να αντιδράσει με περιορισμένο έστω τρόπο, με κίνδυνο να επισύρει την οργή του Ισραήλ και να συρθεί σε έναν πόλεμο που ήξερε πως δεν μπορούσε να κερδίσει.



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Norman G. Finkelstein, Εικόνα και Πραγματικότητα της Ισραηλοπαλαιστινιακής Διαμάχης, Εκδόσεις 21ου
Max Nordau, Adress at the First Zionist Congress, www.geocities.com/vienna/6640/zion/nordau.html
Gilles Kepel, Τζιχάντ, ο Ιερός Πόλεμος, Εκδόσεις Καστανιώτη
Roger Garaudy, Οι Θεμελιώδεις Μύθοι της Ισραηλινής Πολιτικής, Νέα Θέσις
Uri Davis, The Nature of the State of Israel, www.codoh.com/zionweb/ziondark/zionrac01.html
Συλλογικό, Εβραίοι κατά του Σιωνισμού, Εναλλακτικές Εκδόσεις

Οι Εθνικές Εκλογές ως Δικλείδα Ασφαλείας του Συστήματος

Με αφορμή τις επερχόμενες εθνικές εκλογές, ξαναφούντωσε η συζήτηση γύρω από τη χρησιμότητα της εκλογικής διαδικασίας σαν μέσο πολιτικής αλλαγής στις σύγχρονες αντιπροσωπευτικές «δημοκρατίες». Κόντρα στις διάχυτες διαθέσεις αποστασιοποίησης των ευρωπαίων ψηφοφόρων από την εκλογική φάρσα, οι υπέρμαχοι της συμμετοχής προέκριναν μια αντίληψη «ενεργού» πολίτη που προσέρχεται στις κάλπες αν όχι με σαφή στόχο την εκ βάθρων ανατροπή των κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων, τουλάχιστο την άσκηση πίεσης στα κόμματα εξουσίας ενισχύοντας αριθμητικά την εκλογική δύναμη των μικρών κομμάτων.

Όσοι υπεραμύνονται του εκλογικού δικαιώματος προειδοποιούν ότι μέσω της αποχής συντελείται βαθμιαία μια ειρηνική αντιδημοκρατική επανάσταση η οποία φαίνεται μάλιστα να έχει και την συγκατάθεση των ίδιων των κυβερνωμένων. Σύμφωνα με αυτήν την λογική, η αποχή δεν έχει καμία θετική πολιτική επίπτωση, αφού δεν επηρεάζει το εκλογικό αποτέλεσμα. Η κοινωνική διαμαρτυρία δεν μετουσιώνεται σε τροποποίηση του συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ των κοινοβουλευτικών κομμάτων . Ενώ οι ψηφοφόροι των παραδοσιακών δυνάμεων προσέρχονται συντεταγμένα στις κάλπες κάτω από την εποπτεία κομματικών μηχανισμών επιφορτισμένων με την μαζική κινητοποίηση των οπαδών, η αντί-συμβατική ψήφος δεν βρίσκει έκφραση σε εκείνους τους περιθωριακούς πολιτικούς σχηματισμούς που θα μπορούσαν να γίνουν δυνητικοί αποδέκτες της.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Κατ’ αρχήν, και μόνο η εννοιολογική σύλληψη της «ψήφου διαμαρτυρίας» εμπεριέχει μια παγιωμένη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε εκείνα τα κόμματα των οποίων ο θεσμικός ρόλος είναι να κυβερνούν και σε εκείνα που η πρωταρχική λειτουργία τους είναι να εκφράζουν την δυσαρέσκεια του εκλογικού σώματος. Με άλλα λόγια, η μετατόπιση ψήφων προς τα μικρά κόμματα δεν συμβαίνει επειδή υπάρχει από πλευράς ψηφοφόρων μια γνήσια πρόθεση ανάθεσης της διακυβέρνησης σε αυτά, αλλά για να ενισχυθεί ο αντιπολιτευτικός ρόλος τους απέναντι στον δικομματισμό. Ωστόσο, με βάση την αντίληψη του μέσου ψηφοφόρου (η οποία διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό από τα συστημικά ΜΜΕ) τα κόμματα εξουσίας διαθέτουν συσσωρευμένη κυβερνητική εμπειρία, καθώς και μια «ρεαλιστική κατανόηση» των αντικειμενικών ορίων που θέτει το σύστημα σε οποιαδήποτε πολιτική ή κυβερνητική δράση (βλ. λόγου χάρη το «ανεδαφικό», όπως παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ, αίτημα του ΚΚΕ για €1.400 εγγυημένο κατώτατο μισθό).

Κατά τα άλλα, πάντα βρίσκεται σε λειτουργία η αρχή του χαμηλότερου κοινού παρονομαστή, σύμφωνα με την οποία ο μοναδικός τρόπος για να «τιμωρήσουν» οι πολίτες το κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση, κι έτσι να εκπληρωθεί το κριτήριο της «λογοδοσίας» των ελίτ, είναι να το καθαιρέσουν από αυτή. Έτσι ο ψηφοφόρος οφείλει να υποκύψει στο εκβιαστικό δίλημμα του διπολισμού και να επιλέξει το μοναδικό άλλο κόμμα που έχει πιθανότητες να καταλάβει την κρατική εξουσία, όχι στη βάση ότι αυτό είναι καταλληλότερο για να κυβερνήσει, αλλά επειδή αν δεν συγκεντρώσει τις απαιτούμενες ψήφους, συντρέχει ο κίνδυνος το κυβερνών κόμμα που επιθυμεί να αποδοκιμάσει και να «τιμωρήσει» το εκλογικό σώμα, να παραμείνει στην εξουσία. Αυτός είναι και ο λόγος που στις εθνικές εκλογές παρατηρείται πάντα υψηλός βαθμός συσπείρωσης της εκλογικής βάσης των κομμάτων εξουσίας.

Αλλά ακόμη και στις περιπτώσεις που ιστορικά ένα ριζοσπαστικό κόμμα κατάφερε να χρησιμοποιήσει επιτυχώς την εκλογική διαδικασία και να εισέλθει στην κεντρική κυβέρνηση με σκοπό να αλλάξει το σύστημα «από μέσα», τα αποτελέσματα αυτής της τακτικής μόνο ενθαρρυντικά δεν ήταν. Αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με τις καλές προθέσεις του κάθε κόμματος ή του κάθε πολιτικού αρχηγού μεμονωμένα, αλλά κυρίως με τις αντικειμενικές θεσμικές δομές που περιβάλλουν και χαράσσουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται η κατεστημένη πολιτική εξουσία. Οι δομές αυτές είναι στο πολιτικό επίπεδο, το σύστημα της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» και στο οικονομικό πεδίο, το σύστημα της οικονομίας της αγοράς.

Υπάρχει το στερεοτυπικό επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο τα κυβερνητικά κόμματα υπόκεινται στην φυσιολογική πολιτική φθορά που φέρνει η άσκηση της εξουσίας για παρατεταμένο χρονικό διάστημα, ενώ τα λεγόμενα «μικρά» κόμματα της αντιπολίτευσης μπορούν να υιοθετούν την αμετροέπεια τόσο στις προγραμματικές δηλώσεις τους όσο και στην κριτική που διατυπώνουν, διότι δεν είναι υποχρεωμένα να συνυπολογίζουν τους πραγματιστικούς περιορισμούς που επιβάλλει στον προγραμματικό λόγο ενός κόμματος η ευθύνη ανάληψης της κρατικής εξουσίας. Ο ισχυρισμός αυτός περί «φυσιολογικής φθοράς» μπορεί να αποτελεί χρήσιμο άλλοθι για τα συστημικά δίπολα που διαχειρίζονται την πολιτική εξουσία, κρύβει όμως και μια διαπιστωμένη αλήθεια αναφορικά με το πώς η εξουσία αντί να αποτελεί μέσον για την επίτευξη ενός σκοπού και να προσαρμόζεται στις επιδιώξεις του κόμματος που την ασκεί, τελικά επιβάλλει τους όρους της και μεταλλάσσει τη φυσιογνωμία των κομμάτων που την διαχειρίζονται ανάλογα με τις «πραγματιστικές» επιταγές της.

Αυτό συνέβη στην περίπτωση του πάλαι ποτέ ριζοσπαστικού κινήματος των Οικολόγων-Πράσινων στην Γερμανία, οι οποίοι, έπειτα από τον θρίαμβο των «ρεαλιστών» στην μάχη για ηγεμονία στο εσωτερικό του κινήματος, επέλεξαν την κάθοδο στις εθνικές εκλογές σαν στρατηγική προώθησης της οικολογικής υπόθεσης. Παρά το γεγονός ότι κυβέρνησαν την Γερμανία επί σειρά ετών μετέχοντας σε μια κυβερνητική συμμαχία με το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ουδεμία πρόοδος σημειώθηκε κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής τους θητείας στο οικολογικό ζήτημα, ενώ βαρύνονται ηθικά και με τους εγκληματικούς νατοϊκούς βομβαρδισμούς ενάντια στη Σερβία, τους οποίους υποστήριξαν με ενθουσιασμό.

Στο άλλο άκρο του ιδεολογικού φάσματος, η άνοδος στην εξουσία του αμετανόητου φιλοναζιστή και σφοδρού πολέμιου της ενωμένης Ευρώπης Γιόργκ Χάιντερ, προξένησε πολιτικό σεισμό στα ανώτερα διοικητικά κλιμάκια της ΕΕ και έδωσε λαβή για την ανάπτυξη μιας ακατάσχετης πολιτικής παραφιλολογίας σχετικά με την θρυλούμενη επιστροφή του φασισμού, την ανάδειξη της Αυστρίας σε «μαύρη» καρδιά της Ευρώπης, κλπ. Παρ’ όλα αυτά, ο λαϊκισμός του ακροδεξιού Κόμματος της Ελευθερίας (FPO), αποδείχτηκε πως μόνο απειλή δεν ήταν για το σύστημα. Αφού ξέσπασε το μένος του στους μετανάστες, το FPO συμπεριφέρθηκε σαν υπάκουο σκυλάκι αναφορικά με τις θέσεις που υιοθέτησε σχετικά με την διατήρηση και ενίσχυση του συστημικού θεσμικού πλαισίου από το οποίο απορρέει η συγκέντρωση οικονομικής και πολιτικής δύναμης στα χέρια της υπερεθνικής ελίτ. Μάλιστα, ο Χάιντερ αποδείχτηκε τόσο εξυπηρετικός για το σύστημα που έπειτα από μια διετή παραμονή του στην εξουσία, ο κεντροδεξιός εταίρος του στην κυβέρνηση καγκελάριος Βόλφγκανγκ Σούσελ αισθάνθηκε αρκετά ασφαλής ώστε να διαλύσει τον κυβερνητικό συνασπισμό με το Κόμμα της Ελευθερίας. Ο Σούσελ είχε διαβλέψει (σωστά) πως απογοητευμένοι από την ατολμία και την έλλειψη ριζοσπαστισμού που επέδειξε το Κόμμα της Ελευθερίας, σε αντιδιαστολή με την φλογερή προεκλογική ρητορεία του, οι οπαδοί του θα το εγκατέλειπαν μαζικά και θα έστρεφαν τη διαμαρτυρία τους προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Όπως γράφει η Β. Γεωργιάδου, «με την ένταξη της στο σύστημα της διακυβέρνησης, [η ακροδεξιά] εκ των πραγμάτων εγκαταλείπει τον ακραία διαμαρτυρόμενο ιδεολογικό της (αντί-)λόγο, εγκαταλειπόμενη όμως και η ίδια από ένα σημαντικό κομμάτι των διαμαρτυρόμενων οπαδών της».[i]

Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση του μετα-φασίστα Φίνι στην Ιταλία, ο οποίος υπέστη τέτοια ιδεολογική μεταμόρφωση που ανάγκασε τους νεοφασίστες οπαδούς του να τον αποκηρύξουν ως προδότη. Φυσικά, ο φασισμός είναι μια ιδεολογία που ανήκει στην ετερόνομη πολιτική παράδοση και ως τέτοια είναι απολύτως συμβατή με τις συγκεντρωτικές εξουσιαστικές δομές που αποτελούν το υπόβαθρο της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας και του συστήματος της οικονομίας της αγοράς. Όμως, δεν παύει να είναι μια ακραία μορφή ετερονομίας, η οποία για να προσαρμοστεί στις προδιαγραφές του νεοφιλελεύθερου κοινωνικού παραδείγματος και για να καταστεί «ανταγωνιστική» στην νεοφιλελεύθερη κομματική αγορά, χρειάστηκε να αποβάλλει κάποια βασικά στοιχεία από τον παραδοσιακό ιδεολογικό της πυρήνα (π.χ. συγκατάθεση Φίνι για την παραχώρηση πολιτικών δικαιωμάτων στους μετανάστες).

Η διαφορά με τα πολιτικά ρεύματα που έλκουν την ιδεολογική καταγωγή τους από την παράδοση της αυτονομίας αλλά έχουν ενσωματωθεί στο κοινοβουλευτικό σύστημα, όπως π.χ. οι Γερμανοί Πράσινοι, είναι ότι στην περίπτωση της ακροδεξιάς η εξουδετέρωση της ψήφου διαμαρτυρίας μπορεί να επιτευχθεί μέσω της μερικής αποδοχής των συντηρητικών λαϊκών αιτημάτων από τους κομματικούς σχηματισμούς του Κέντρου (π.χ. αστυνόμευση, καταπολέμηση της μετανάστευσης) χωρίς να υπάρχει φόβος ότι τα αιτήματα αυτά θα υπονομεύσουν το θεσμικό πλαίσιο κυριαρχίας της υπερεθνικής ελίτ. Ωστόσο, η ενσωμάτωση των ρευμάτων της αυτονομίας δεν είναι δυνατό να προχωρήσει χωρίς την μονομερή υπαναχώρηση των αντισυστημικών δυνάμεων και την άνευ όρων εγκατάλειψη κάθε αντισυστημικού οράματος για πολιτική αυτονομία, το οποίο εξορισμού βρίσκεται σε αντίφαση με τις θεσμισμένες δομές αντιπροσώπευσης και κυριαρχίας.

Άρα, αποτελεί χίμαιρα η πεποίθηση πως η εκλογική ενίσχυση των μικρών κομμάτων που ανήκουν στον χώρο της κοινοβουλευτικής Αριστεράς, μπορεί να αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα για την επέκταση της πολιτικής ηγεμονίας του συστημικού νεοφιλελευθερισμού. Όπως είδαμε, κάτι τέτοιο προϋποθέτει την υιοθέτηση μιας στρατηγικής που απομακρύνεται από τις παραδοσιακές κρατικιστικές μορφές οικονομικής δημοκρατίας και την θεωρητική ικανότητα των αριστερών κομμάτων να αντιληφθούν την αναγκαιότητα κατάλυσης της μονολιθικής Κρατικής εξουσίας και των θεσμικών δομών που θέτουν καταναγκαστικά όρια στο πλαίσιο και το εύρος της δημιουργικής πολιτικής δράσης.

Γι’ αυτό και οι ελίτ φοβούνται και δυσανασχετούν με την αποχή, περισσότερο απ’ όσο τους φοβίζει η εκλογική ενίσχυση των μικρών κομμάτων. Διότι η αποχή εκφράζει υπόρρητα την απόρριψη από μέρους των πολιτών οποιασδήποτε μορφής πολιτικής αντιπροσώπευσης και διαμεσολάβησης των συλλογικών επιθυμιών και αναγκών τους. Άλλωστε η χρησιμότητα του κοινοβουλευτικού συστήματος για τις ελίτ παραδοσιακά έγκειται στην ικανότητα του να απορροφά και να παρέχει θεσμικές διεξόδους στην κοινωνική δυσαρέσκεια, αποτρέποντας έτσι την πιθανότητα συστράτευσης των καταπιεσμένων τμημάτων της κοινωνίας σε αυτόνομους και αντισυστημικούς πολιτικούς σχηματισμούς. Η εκτεταμένη αποχή έρχεται τώρα να θέσει αυτήν την ικανότητα του συστήματος υπό αμφισβήτηση και να γεννήσει προσδοκίες για μια νέα μορφή αμεσοδημοκρατικής πολιτικής, μακριά από τις τυποποιημένες ολιγαρχικές φόρμες της αντιπροσώπευσης και του κοινοβουλευτισμού.

---

[i] P. Hainsworth, Η Ακροδεξιά (Αθήνα, 2004), σελ.28.