Η Έκπτωτη Κυβέρνηση του Λιβάνου

Μεγάλο μέρος της ευθύνης για το αιματοκύλισμα του Λιβάνου βαραίνει την ίδια τη Λιβανική κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός Σινιόρα όφειλε να προχωρήσει σε επίσημη κήρυξη πολέμου κατά του Ισραήλ από την πρώτη κιόλας ημέρα έναρξης των εχθροπραξιών. Μέχρι στιγμής, οι πολεμικές επιχειρήσεις του Ισραήλ έχουν ερημώσει ολόκληρο το Νότιο Λίβανο μέχρι τον ποταμό Λιτάνι, έχουν ισοπεδώσει την Βηρυτό, πρωτεύουσα του Λιβανικού κράτους, και έχουν σκορπίσει τον θάνατο σε πάνω από χιλίους Λιβανέζους. Ακόμα κι αν τα θύματα ήταν στο σύνολο τους υποστηρικτές της Χεζμπολά, δεν έπαυσαν να είναι πολίτες του Λιβάνου και η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας είχε την υποχρέωση να ενεργήσει προκειμένου να προστατέψει τις περιουσίες, τα δικαιώματα και τις ζωές τους. Επιλέγοντας να παραμείνει θεατής στη σύγκρουση, η Λιβανική κυβέρνηση παραβιάζει κατάφωρα τις υποχρεώσεις της έναντι των πολιτών της και ουσιαστικά παραιτείται της κυριαρχίας της από το νότιο τμήμα της λιβανικής επικράτειας.
Μια κυβέρνηση όμως που αρνείται να υπερασπίσει τους πολίτες που την εξέλεξαν και αποδέχεται αδιαμαρτύρητα την άρση της κυριαρχίας της σε σημαντικό τμήμα του εδάφους της, στερείται της νομιμότητας που εκπορεύεται από την εκπλήρωση των υποχρεώσεων της και δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι εκπροσωπεί τον λιβανικό λαό. Με την απροθυμία να αναλάβει δράση, η λιβανική κυβέρνηση απώλεσε αυτό το δικαίωμα και μετατράπηκε αυτοδικαίως σε ένα μετέωρο συμβούλιο υπουργών χωρίς αρμοδιότητες και εξουσία. Μοναδικός νόμιμος εκπρόσωπος των Λιβανέζων στη σύγκρουση με το Ισραήλ απομένει η Χεζμπολά που αντιστέκεται στην εισβολή, ανταποδίδει τα ισραηλινά πυρά και υπεραμύνεται σθεναρά του λιβανικού εδάφους.
Ασφαλώς, τα στρατιωτικά μέσα που έχει στην διάθεση του ο πρωθυπουργός Σινιόρα είναι πενιχρά. Η μαχητική ικανότητα του λιβανικού στρατού είναι το λιγότερο αμφίβολη, ο θεσμικός μηχανισμός κινητοποίησης του είναι δαιδαλώδης και η συνοχή του ανύπαρκτη. Παρ’ όλα αυτά, η κήρυξη πολέμου θα μπορούσε να γίνει στα χαρτιά χωρίς ουσιαστικό εδαφικό αντίκρισμα, ως διπλωματικός ελιγμός που σαν στόχο θα είχε να προκαταλάβει τις διπλωματικές εξελίξεις με τρόπο θετικό για τον Λίβανο. Μια τέτοια κίνηση θα είχε σαν αποτέλεσμα να υποσκελιστεί το Ισραήλ στο επίπεδο της διπλωματίας μέσω της διακήρυξης και νομικής κατοχύρωσης της ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας του λιβανικού κράτους, που θα ισοδυναμούσε με διάψευση των ισραηλινών ισχυρισμών ότι το Ισραήλ δεν βρίσκεται σε πόλεμο με τον λαό και την κυβέρνηση του Λιβάνου. Απαραίτητη προϋπόθεση για την υπαγωγή της λιβανικής κρίσης στους κανόνες και τις ρυθμίσεις του διεθνούς δικαίου, είναι η καταγγελία των ισραηλινών επιχειρήσεων ως επιθετικής ενέργειας που συνιστά προάγγελο διακρατικής σύγκρουσης, αφού ως υποκείμενα του διεθνούς δικαίου αναγνωρίζονται μόνο τα κράτη και όχι ανεπίσημες πολιτικές ομάδες και οργανώσεις όπως η Χεζμπολά εναντίον της οποίας ισχυρίζεται ότι πολεμά το Ισραήλ. Επομένως, η κήρυξη πολέμου θα επέτρεπε την ενεργοποίηση των μηχανισμών της διεθνούς διαιτησίας για την επίλυση της κρίσης μέσα σε ένα διπλωματικό πλαίσιο πολύ πιο ευνοϊκό για τον Λίβανο.
Μοναδικός τρόπος για να αποκαταστήσει ο Σινιόρα την χαμένη νομιμότητα της κυβέρνησης του, είναι η ετεροχρονισμένη έστω, κήρυξη πολέμου κατά του Ισραήλ και η αποστολή μονάδων του λιβανικού στρατού, που θα είναι επιφορτισμένοι να συνδράμουν τους αντάρτες της Χεζμπολά στην στρατιωτική προσπάθεια που διεξάγουν για την άμυνα του Νοτίου Λιβάνου. Διαφορετικά, η λιβανική κυβέρνηση θα παραμείνει έκθετη στα μάτια του λιβανικού λαού αλλά και της διεθνούς κοινής γνώμης ως μόνο κατ’ επίφαση κυβέρνηση της χώρας, με την Χεζμπολά να την υποκαθιστά ως μοναδική νόμιμη δύναμη στον πόλεμο κατά του Ισραήλ.