Είμαστε όλοι κουκουλοφόροι

Θα ήθελα να γράψω μερικές γραμμές προς αποκατάσταση της αλήθειας σχετικά με τις πραγματικές διαστάσεις του φαινομένου των λεγόμενων «κουκουλοφόρων», αποδομώντας τις επικρατούσες αντιλήψεις αναφορικά με τη δράση τους.


Κουκούλες και «κουκουλοφόροι»

Όποιος έχει πάει τελευταία σε διαδηλώσεις και πορείες θα ξέρει πως κάποια στιγμή όλοι υποχρεωνόμαστε να γίνουμε κουκουλοφόροι, μαντηλοφόροι κλπ. μόνο και μόνο για να προστατευτούμε από τα δηλητηριώδη χημικά που εκτοξεύει συνεχώς η «ηρωική» αστυνομία μας και για να διαφυλάξουμε τα προσωπικά δεδομένα μας από τις κάμερες «ρύθμισης κυκλοφορίας», που κατά τα άλλα χρησιμοποιούνται για την παρακολούθηση των διαδηλωτών, ειρηνικών και μη. Την κουκούλα μας την έχουν επιβάλλει οι κυβερνήσεις με την ανελέητη καταστολή τους και για όσους την φορούν αποτελεί στοιχειώδες μέσο αυτοπροστασίας. Οπότε, όταν τα ΜΜΕ χρησιμοποιούν τον όρο απαξιωτικά, τότε δυσφημούν και απαξιώνουν ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας που βγαίνει στους δρόμους, μάχεται, διαμαρτύρεται.


Ο έμπορος και ο βάνδαλος

Σε ότι αφορά την καταστροφή των περιουσιών των «ευυπόληπτων» καταστηματαρχών μεροκαματιάρηδων, έχω να παρατηρήσω πως δεν θα πρέπει να είμαστε τόσο εύπιστοι απέναντι στην κυβερνητική προπαγάνδα που μεταδίδει μια εικόνα λεηλασίας και γενικευμένης καταστροφής. Τα ΜΜΕ άλλωστε ήταν που επιδόθηκαν σε ένα όργιο ψεύδους μιλώντας για καμένα σπίτια στο κέντρο, εγκλωβισμένους που απανθρακώθηκαν, «αγανακτισμένους πολίτες» και τα συναφή. Η πραγματικότητα είναι πως οι επιθέσεις ήταν στην πλειοψηφία τους στοχευμένες κι εκδηλώθηκαν ενάντια σε μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων, πολυεθνικές, τράπεζες, πολυκαταστήματα και κυβερνητικά κτήρια.
Μόνο στην Στουρνάρη η καταστροφή ήταν πράγματι καθολική, όμως αυτό ήταν απόρροια της μάχης σώμα με σώμα με τα ΜΑΤ που συνέβη έπειτα από τη δολοφονία του μικρού. Η εξέγερση δεν στράφηκε συνειδητά κατά των καταστηματαρχών. Όμως, όταν έχεις πόλεμο μερικά παράθυρα θα σπάσουν και κάμποσες πλάκες θα ξηλωθούν από τα πεζοδρόμια. Επαναλαμβάνω, ο στόχος ήταν τα ΜΑΤ. Μήπως, έπρεπε να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια απέναντι σε αυτούς που μας δολοφονούν για να κατοχυρώσουμε την ακεραιότητα των πεζοδρομίων; Ή να διαδηλώσουμε ειρηνικά και με χαμόγελο προκειμένου μετά να επιστρέψουμε ικανοποιημένοι στο σπίτι για να παρακολουθήσουμε την αγαπημένη μας τηλεοπτική σειρά; Ή μήπως να μην κάνουμε απολύτως τίποτα εναποθέτοντας τις ελπίδες μας ότι παρόμοιο περιστατικό δεν θα επαναληφθεί, στην κυβέρνηση των δολοφόνων και στα καθεστωτικά δικαστήρια που χθές αθώωσαν τους μπάτσους που κακοποίησαν τον Κύπριο φοιτητή;
Αν ασπαστούμε αυτή την άποψη, τότε πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε αδιαμαρτύρητα οποιαδήποτε κυβερνητική αυθαιρεσία, εξαπάτηση, κλεψιά και καταπίεση, μέχρις ότου οι πολίτες αποκτήσουν πρόσβαση σε έξυπνες βόμβες ή βλήματα ακριβείας εδάφους-αέρος που θα εκτοξεύονται ενάντια στα πάνοπλα, επιτιθέμενα ΜΑΤ αφήνοντας όμως ανέγγιχτες τις πολύτιμες τζαμαρίες μας.
Όσο για τις καταστροφές σε Ερμού και Κολωνάκι, συγχωρείστε με αλλά εγώ δεν ξέρω κανέναν μεροκαματιάρη που να έχει την οικονομική δυνατότητα να εκμισθώσει μαγαζί στον ακριβότερο εμπορικό δρόμο της Αθήνας. Άλλωστε, τα ίδια τα δελτία ειδήσεων που τώρα κόπτονται για τις θρυμματισμένες (αλλά ασφαλισμένες) τζαμαρίες, πριν λίγες μέρες κατηγορούσαν τους εμπόρους για υπερβολικές ανατιμήσεις κι αισχροκέρδεια. Η εξέγερση δεν στρέφεται κατά της περιουσίας κανενός. Στρέφεται όμως εξορισμού ενάντια στον καταναλωτισμό σαν τρόπο ζωής και ενάντια στην αισχροκέρδεια.


Ο αντικειμενικός εχθρός

Σε μια δημοκρατία ο θεωρητικός ρόλος της αστυνομίας είναι διπλός. Περιλαμβάνει από την μία, την καταπολέμηση του εγκλήματος και από την άλλη, την καταστολή «κοινωνικών ταραχών» και την περιφρούρηση της «κοινωνικής ειρήνης». Όλο και περισσότερο η αστυνομία αποποιείται το πρώτο και βασικότερο από τα καθήκοντα της. Δεν προστατεύει, ούτε υπηρετεί τον αδύναμο πολίτη, αλλά χρησιμοποιείται αποκλειστικά ως οπλισμένος φρουρός ενός σάπιου πλουτοκρατικού συστήματος. Όλο και περισσότερο στρέφεται ευθέως ενάντια στην κοινωνία, ξυλοκοπά στις διαδηλώσεις, προπηλακίζει και τρομοκρατεί εργαζόμενους πολίτες που αναγκάζονται να βγουν στον δρόμο για να διεκδικήσουν τα δίκαια αιτήματα τους απέναντι σε μια ανάλγητη και ληστρική ελίτ. Δεν αναφερόμαστε στους ΜΑΤαδες ως άτομα, αλλά στα ειδικά σώματα ασφαλείας ως κρατικά όργανα, επιφορτισμένα με θεσμική κατασταλτική λειτουργία. Αν τα ΜΑΤ είναι πράγματι «σαρξ εκ της σαρκός» του λαού, τότε καλά θα κάνουν να πετάξουν τις ασπίδες και τα κλομπς τους και να ενωθούν με τους εξεγερμένους. Διαφορετικά, η κοινωνική συγκυρία θα μας φέρει τον έναν απέναντι στον άλλο. Και αυτή τη φορά θα είμαστε εμείς που θα επιτεθούμε πρώτοι.


Ο αντάρτης πόλεων που έγινε πολίτης

Η επικοινωνιακή γραμμή των καθεστωτικών ΜΜΕ ως προς την αντιμετώπιση και αποτελεσματική υπονόμευση της εξέγερσης έχει τρεις βασικούς άξονες: α) την προπαγανδιστική έμφαση αποκλειστικά στις βίαιες πράξεις που τελούνται κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων από τους κουκουλοφόρους, β) την ταύτιση των κουκουλοφόρων με συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, αυτόν της Αναρχίας και γ) την πλήρη απόκρυψη της αμιγώς πολιτικής δράσης που αναπτύσσουν οι αναρχικοί στο εσωτερικό του κινήματος. Πράγματι, τα ΜΜΕ ουδέποτε αναφέρθηκαν στους θεσμούς άμεσης δημοκρατίας που έχει δημιουργήσει το κίνημα για να δώσει τη δυνατότητα στους απλούς ανθρώπους να αποφασίσουν ελεύθερα και με δημοκρατικές διαδικασίες προς τα που θα βαδίσουν από εδώ και μπρος. Ουδέποτε μίλησαν για τον διευρυμένο ρόλο των καταλήψεων των πανεπιστημιακών σχολών που για πρώτη φορά αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες που δεν έχουν άμεση σχέση με ζητήματα της δημόσιας εκπαίδευσης, ή για τις ελεύθερες συνελεύσεις των κατειλημμένων δημαρχείων που συνιστούν χώρο εκκόλαψης και σταδιακής συγκρότησης μιας καινούριας συλλογικής, ορθολογικής αντι-εξουσίας. Κάτι τέτοιο δεν είναι συμβατό με την έννοια του «οργισμένου ξεσπάσματος» γύρω από την οποία κατασκευάζουν την μυθολογική εικόνα που αποδίδουν στο κίνημα. Δεν μπορούν να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα της ύπαρξης τακτικών συλλογικών οργάνων μέσα στην εξέγερση, γιατί αυτό θα ισοδυναμούσε με παραδοχή πως μορφές αυτοοργάνωσης μπορούν να υπάρξουν έξω από κάθε κομματική κηδεμονία και ιεραρχία, σύμφωνα με τα αναρχικά πρότυπα.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, η κουκούλα στους δρόμους και τις κινητοποιήσεις είναι αναγκαίο κακό. Αυτή όμως η ανάγκη για μυστικοπάθεια εκλείπει κι εξανεμίζεται στις συνελεύσεις. Εκεί που ανθίζει η δημοκρατία του ισότιμου διαλόγου, των ελεύθερων πολιτών, η άμεση δημοκρατία της εξέγερσης.

Δεκεμβριανά 2008

Η Ελλάδα φλέγεται για πέμπτη συνεχόμενη ημέρα. Φοβισμένα από το μέγεθος και την αγριότητα της λαϊκής αντίδρασης, τα καθεστωτικά ΜΜΕ προσπαθούν να ξορκίσουν το «κακό» διατυμπανίζοντας διαρκώς τον μύθο ότι η γενικευμένη αναταραχή είναι έργο μιας μειοψηφίας κουκουλοφόρων, σκληροπυρηνικών αναρχικών και κακοποιών στοιχείων. Ο μαγικός αριθμός που επαναλαμβάνεται, με ύφος σχεδόν τελετουργικό, είναι «300». Τόσοι υποτίθεται πως είναι ο σκληρός πυρήνας των αντιεξουσιαστών με ροπή προς την βία. Γίνεται όμως ένας γενικός ξεσηκωμός να ερμηνεύεται ως έργο τριακοσίων ατόμων; Θα έπρεπε να είναι τριακόσια άτομα που ως άλλοι 300 του Λεωνίδα, πολεμούν γενναία και ακούραστα από το Σάββατο το βράδυ έναν υπέρτερο και βάρβαρο εχθρό.
Όμως αντίθετα από τους αρχαίους Σπαρτιάτες, οι «300» δεν υπερασπίζονται κάποιες Θερμοπύλες, αλλά εμφανίζονται πότε στα Προπύλαια, πότε στο Σύνταγμα, πότε στο Εξάρχεια και πότε στη Νέα Σμύρνη, πότε στην Αθήνα και πότε σε Λάρισα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα. Οι ίδιοι «300» ως δια μαγείας φαίνονται να βρίσκονται την ίδια στιγμή παντού. Ναι, οι αναρχικοί είναι παντού αλλά όχι με την έννοια που το εννοούν τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση, η απηυδισμένη κοινωνία εμφανίζεται δεκτική στις αντιεξουσιαστικές αντιλήψεις, εξεγείρεται και διαμαρτύρεται. Για πρώτη φορά, αναρχικές ιδέες και διαθέσεις διαποτίζουν την κοινωνία και το Κράτος παρακολουθεί τρομοκρατημένο.
Κάποιος τηλε-κάφρος, πληρωμένος προπαγανδιστής του συστήματος, σχολίασε πως η αστυνομία «δεν επεμβαίνει» επειδή υποφέρει από «τύψεις συνειδήσεως» για τον θάνατο του μικρού Αλέξη Γρηγορόπουλου. Πώς γίνεται ένας κρατικός οργανισμός να υποφέρει από τύψεις; Όχι, οι αποκτηνωμένοι μπάτσοι δεν υποφέρουν από τύψεις, όπως δείχνει η καθημερινή συμπεριφορά τους απέναντι σε άοπλους διαδηλωτές, παιδιά, γονείς και απλούς ανθρώπους. Η αλήθεια είναι πως οι πολιτικοί προϊστάμενοι των μπάτσων, αυτό που λέμε «κυβέρνηση», τρέμουν ότι ένας ακόμη θάνατος θα προκαλέσει διάχυση των ριζοσπαστικών τάσεων σε όλη την κοινωνία και θα πυροδοτήσει μια επαναστατική έκρηξη που θα σαρώσει και θα κατακάψει ολόκληρο το σάπιο σύστημα τους που επιβιώνει χάρη στην ανοχή του κόσμου.
Μία, μία οι ομάδες του πληθυσμού αποσπώνται από την υποταγμένη, φοβισμένη μάζα που αποκαλούμε «σιωπηλή πλειοψηφία» και στρέφονται αυθόρμητα ενάντια στο Κράτος, επειδή πλέον δεν έχουν άλλη επιλογή. Η κτηνωδία του Κράτους τους αναγκάζει να πάρουν θέση και να προσχωρήσουν στην εξέγερση. Η αρχή έγινε με τους εξαγριωμένους κατοίκους των Εξαρχείων που την Κυριακή (7/12) το βράδυ συμμάχησαν με τους μαχόμενους αναρχικούς και επιτέθηκαν στους μπάτσους με ότι έβρισκαν μπροστά τους επειδή δεν άντεχαν άλλο την αποπνικτική ατμόσφαιρα που είχε δημιουργήσει στη γειτονιά τους η χρήση χημικών όπλων από τους ΜΑΤαδες.
Ύστερα ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές και οι μαθητές διαμαρτυρόμενοι που ένας συνομήλικος τους έπεσε νεκρός στα 15 του από τη σφαίρα ενός πωρωμένου μπάτσου που είχε μάθει ότι στα Εξάρχεια πρώτα πυροβολείς και μετά ρωτάς. Οι μαθητές, όπως τόσες άλλες ομάδες, επαγγελματικές και μη, της ελληνικής κοινωνίας, δοκίμασαν και αυτοί τις τελευταίες ημέρες το κάψιμο που φέρνει στα μάτια το φονικό αέριο που απελευθερώνεται από τα δακρυγόνα, τους μώλωπες από τα χτυπήματα των αστυνομικών κλομπ. Αντιμετωπίστηκαν σαν εσωτερικός εχθρός και ξυλοκοπήθηκαν. Στον Πειραιά πολλοί ανήλικοι μαθητές συνελήφθησαν. Έτσι, το βράδυ της Δευτέρας (8/12) μια μάζα από απελπισμένους γονείς περικύκλωσε και πολιόρκησε την Αστυνομική Διεύθυνση Πειραιά απαιτώντας να ελευθερωθούν τα παιδιά τους που κινδυνεύουν να πολτοποιηθούν στην ανάλγητη Κρατική κρεατομηχανή.
Οι χιλιάδες άνθρωποι που βγαίνουν καθημερινά και διαδηλώνουν δεν είναι περιθώριο. Είναι κοινωνικό και πολιτικό κίνημα.
Στο χθεσινό του διάγγελμα ο «πρωθυπουργός» ζήτησε από την κοινωνία να αποδοκιμάσει τα ακραία στοιχεία που διαπράττουν βίαιες ενέργειες και «καταστρέφουν περιουσίες». Προφανώς φοβάται ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού όχι μόνο δεν αποδοκιμάζει αλλά συμμερίζεται τους στόχους των εξεγερμένων. Προσπαθώντας να προσεταιριστούν την κοινή γνώμη, τα κανάλια έχουν αναγάγει τον «Καταστηματάρχη» και τον «Μικροεπιχειρηματία» σε εμβληματικές φυσιογνωμίες της αντεπανάστασης. Θα πρέπει να αναρωτηθούν ποιός μικροεπιχειρηματίας έχει τη δυνατότητα να εκμισθώνει ακίνητο στον ακριβότερο εμπορικό δρόμο της Αθήνας (Ερμού) και να διατηρεί πολυτελή καταστήματα που κατά κανόνα υπερτιμούν και μας υπερχρεώνουν για τα προϊόντα τους.
Πριν από μερικές ημέρες, το Υπουργείο Οικονομικών εγκαινίασε τηλεοπτική διαφημιστική εκστρατεία (χρηματοδοτούμενη από τα χρήματα των φορολογουμένων) που προέτρεπε τους πολίτες να έχουν «φορολογική συνείδηση». Εν μέσω οικονομικών σκανδάλων, κατεστημένης διαφθοράς, συγχώνευσης των θεσμών με το εθνικό και πολυεθνικό κεφάλαιο, απαξίωσης και σκόπιμης υπονόμευσης των δημόσιων υπηρεσιών προς όφελος του ιδιωτικού επιχειρηματικού τομέα, συρρίκνωσης των ατομικών δικαιωμάτων σε όλα τα επίπεδα και γενικευμένης φτώχιας κι εξαθλίωσης, το Κράτος είχε το θράσος να ζητήσει από τους πολίτες να επιδείξουν «αίσθηση του καθήκοντος» στη σύνταξη της φορολογικής δήλωσης τους. Οι απλοί άνθρωποι αντέδρασαν με θυμηδία και αρκετοί οργίσθηκαν, διότι το Κράτος αυτό έχει πάψει να τους αντιπροσωπεύει. Ξέρουν ότι οι εισφορές τους ποτέ δεν θα επιστραφούν υπό την μορφή της παροχής υπηρεσιών κοινής ωφελείας. Γνωρίζουν καλά πως χρόνια τώρα, το Κράτος εισπράττει τακτικά τους φόρους των πολιτών αυξάνοντας διαρκώς την έμμεση φορολογία, αλλά ισχυρίζεται πως τα ταμεία του είναι άδεια. Προφασιζόμενο έλλειψη κονδυλίων, επέτρεψε την κατάρρευση των συνταξιοδοτικών ταμείων καθώς και αυτών της κοινωνικής πρόνοιας, αλλά μέσα σε μια νύχτα ενέκρινε πακέτο βοηθείας 28 δισεκατομμυρίων ευρώ για τους «δοκιμαζόμενους» αετονύχηδες των τραπεζών.
Η θυμηδία των πολιτών απέναντι στην Κρατική κοροϊδία, είναι η άλλη όψη της καταστροφικής μανίας ενάντια στα σύμβολα της Κρατικής εξουσίας που ξέσπασε τις τελευταίες ημέρες.
Οι δημοκράτες της τηλεόρασης ισχυρίζονται πως το Κράτος έχει χρέος να διαφυλάξει την κοινωνική ειρήνη. Όμως, ακόμη και με τα κριτήρια των ψευτοδημοκρατών που αποδέχονται την ύπαρξη του Κράτους, ο ισχυρισμός τους δεν ευσταθεί. Μας λεν πως αποστολή του Κράτους είναι να υπηρετεί τους πολίτες και να φροντίζει για την συνολική ευημερία της κοινωνίας. Όμως, όταν το «δημοκρατικό» Κράτος δεν εκπληρώνει το ένα σκέλος των καθηκόντων του (αυτό της ευημερίας), όταν κλέβει, σπαταλά, καταχράται, όταν καταστρέφει την υγεία, την εκπαίδευση, το περιβάλλον, τότε η περιφρούρηση της κοινωνικής ειρήνης συνιστά ευφημισμό για ένα και μόνο πράγμα: την Τυραννία. Καμία διαφορά δεν υπάρχει σε αυτή την περίπτωση ανάμεσα στη δημοκρατία και τη δικτατορία.
Τόσο τεράστιο είναι το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στο Κράτος και τους πολίτες του, τόση είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στη ληστρική ολιγαρχία και τα όργανα της, που η οικογένεια του Αλέξη αισθάνθηκε υποχρεωμένη να προσλάβει τεχνικό σύμβουλο για να παραστεί στην ιατροδικαστική εξέταση και στη βαλλιστική έρευνα που θα καθορίσουν τις αιτίες του θανάτου του παιδιού. Φαίνεται πως η οικογένεια Γρηγορόπουλου δεν πίστεψε τις δημόσιες διαβεβαιώσεις του «πρωθυπουργού» και των παρατρεχάμενων του περί απόδοσης δικαιοσύνης και φοβάται συγκάλυψη του περιστατικού από τους δολοφόνους του Κράτους.
Τελικά, πόσα περιστατικά «μεμονωμένης αστυνομικής βίας» θα πρέπει να συμβούν για να καταλάβουμε πως αφού επαναλαμβάνονται, δεν μπορεί να συνιστούν εξαίρεση;
Η κτηνώδης αστυνομική βία και ο ωμός καταναγκασμός είναι η μέθοδος την οποία η ελίτ έχει επιλέξει για να επιβάλλει τη θέληση της στην κοινωνία. Το αστυνομικό Κράτος είναι μονόδρομος στον βαθμό που οι πολίτες ολοένα και πιο πολύ, δυσπιστούν και εξεγείρονται ενάντια στους αποτυχημένους, διάτρητους θεσμούς του «υπαρκτού καπιταλισμού».
Ο Αλέξης είναι νεκρός επειδή το Κράτος φοβάται τους πολίτες του. Κι έχει κάθε λόγο να τους φοβάται.